Μία ακόμη ανάβαση στον Κόζιακα
Όποιος ισχυριστεί ότι γνωρίζει τον Κόζιακα, πλανάται. Αυτό το μικρό σχετικά βουνό, το αποκομμένο από την οροσειρά της Πίνδου, που ξεκινά από την κοιλάδα του Πηνειού και μετά από 25 χιλιόμετρα χωρίζεται από το μικρότερο αδελφό του τον Ίταμο με την κοιλάδα του Πορταϊκού, είναι τόσο δύστροπο και περίεργο, όσο κανένα άλλο. Ασβεστολιθικό κατά βάση με έντονη καρστικοποίηση (διάβρωση του ασβεστόλιθου μέσω διακλάσεων –ρωγμών που φτάνουν σε βάθος) σχηματίζει κοιλώματα και σπήλαια. Τα νερά καθώς κυλούν από παντού σκάβουν την πέτρα φτιάχνοντας απότομα φαράγγια. Ανάμεσα στις κορφές, μικρά οροπέδια επιτρέπουν τη βόσκηση. Πυκνή βλάστηση καλύπτει τις πλαγιές του, φτάνοντας σχεδόν μέχρι τις ψηλότερες κορφές. Μέσα σε αυτόν τον δαίδαλο των κορυφών και χαραδρών που μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, μέσα από τα δέντρα και τις φτέρες, συχνά χάνεις το λογαριασμό, αλλού τραβάς και αλλού πηγαίνεις. Και δεν μιλάμε για τις 2-3 συνηθισμένες διαδρομές, τις σημαδεμένες και πολυπερπατημένες, αλλά για το πλήθος των υπόλοιπων όμορφων και με μεγάλο φυσικό ενδιαφέρον μονοπατιών που προσφέρει το βουνό. Το Κερκέτιον όρος των αρχαίων, που ήταν ανέκαθεν γνωστό για την πλούσια χλωρίδα του. Χαρακτηριζόταν σαν βουνό του Ασκληπιού, που από εδώ έλεγαν ότι μάζευε τα βότανά του, όπως κάνουν και σήμερα αυτοί που κατοικούν στις παρυφές του και γνωρίζουν τα κατατόπια. Εξ ίσου πλούσια είναι και η πανίδα του. Για αυτό εξάλλου εντάχθηκε στο δίκτυο των περιοχών Natura 2000, χωρίς όμως ακόμα να έχει συσταθεί ο φορέας διαχείρισής του που θα προγραμματίσει τις δράσεις για την ανάδειξη και την προστασία του. Έντονο είναι και το ορνιθολογικό ενδιαφέρον, γι αυτό χαρακτηρίζεται στην ολότητά του σαν περιοχή προστασίας ΙΒΑ.
Πόσες φορές ανεβήκαμε στις ράχες του; Χάσαμε πλέον το μέτρημα αλλά όχι και το ενδιαφέρον μας αφού το μαγικό βουνό δεν σταματά ποτέ να μας εκπλήσσει. Ένα ζαρκάδι που πετάγεται μπροστά μας αλαφιασμένο από τα γαυγίσματα, το ρέμα που έγινε κρύσταλλο παγώνοντας τον χρόνο, η φωνή του δρυοκολάπτη που ανησυχεί από την παρουσία μας. Η επίμονη βροχή και η πυκνή ομίχλη, το κόκκινο της οξιάς, συμπλήρωμα αρμονικό στο κίτρινο της φιλύρας. Βουνό των χρωμάτων και των συναισθημάτων. Ο δικός μας Κόζιακας. Ο φίλος και ο σύντροφος. Εμείς φθαρτοί και αυτός αιώνιος. Στον ίσκιο του μετράμε το δικό μας μπόι.
Άλλη μια πορεία, κρίκος στην μακριά αλυσίδα. Πρωί της Κυριακής και η Ελάτη κοιμάται στην αγκαλιά του βουνού. Μεγάλη η παρέα μας, γεμίζει τον έρημο δρόμο. Για λίγο, μέχρι να χωθεί στο δάσος και να ανηφορίσει ακολουθώντας το καλά σημαδεμένο μονοπάτι, μέσα στα έλατα και τις παγωμένες φτέρες μέχρι την θέση «Κώστας». Από εδώ η κατηφόρα σε ένα από τα ομορφότερα ελατοδάση του βουνού μέχρι την θέση «Μπέη» με το ρέμα που πέφτει στην ομώνυμο σπηλιά για να ξαναβγεί σαν καταρράκτης προς την πλευρά της Πιαλείας.
Σύντομη στάση στο κιόσκι και πάλι πίσω για να ανεβούμε τώρα στην κορυφή με το μυστήριο όνομα «Τσόκι της Παπαδιάς». Τώρα τι είναι το τσόκι και τι δουλειά είχε η παπαδιά εδώ πάνω, απάντηση σίγουρη δεν έχουμε. Η ουσία είναι ότι αν χαμηλή σχετικά κορυφή προσφέρει όμορφη θέα κυρίως προς την λίμνη του Μέγδοβα και τον ορεινό όγκο των Αγράφων. Που είναι κάτασπρα και λαμπερά με την ευλογία του χειμώνα να σκεπάζει ήδη τις ράχες τους. Και εμείς εδώ ψηλά, πάνω από του κάμπου την θαμπάδα, συντροφεύουμε τον παλιό καλό μας Κόζιακα.