Δημήτρης Αβράμης: “Δύο χρόνια χωρίς τον Μπάμπη…”
Ένας φόρος τιμής του Τρικαλινού ολυμπιονίκη στον Χολίδη
Τον Σεπτέμβρη του ’87 πρωτοήρθα σε επαφή με το άθλημα της πάλης στον αθλητικό σύλλογο Τρίκκη, με τα δύο αδέρφια μου Σπύρο και Κώστα -πρωταθλητες ήδη στο χώρο καθότι αρκετά μεγαλύτεροι από μένα- να μου δίνουν το σημαντικότερο ερέθισμα στην απόφαση για την ενασχόλησή μου με την πάλη, που για μένα έμοιαζε να είναι οικογενειακή υπόθεση.
Ακριβώς ένα χρόνο αργότερα το Σεπτέμβρη του ’88 ο Μπάμπης Χολίδης επέστρεφε δαφνοστεφανωμένος απ’ τη Σεούλ με το χάλκινο μετάλλιο που ήταν και το μοναδικό, ολόκληρης της αθλητικής Ελλάδας στους ολυμπιακούς εκείνους.
Ο άθλος αυτός του Χολίδη την εποχή εκείνη, προέτρεψε εκατοντάδες παιδιά της γενιάς μου να ανέβουν στην παλαίστρα, να γνωρίσουν και να δοκιμάσουν το ταλέντο τους σε ένα αγώνισμα που είναι συνυφασμένο με την κουλτούρα του αρχαίου πολιτισμού μας.
Σε μένα, ως εκκολαπτόμενο αθλητή του χώρου, το μέγεθος της μοναδικής αυτής διάκρισης του Χολίδη και της χώρας μας στους ολυμπιακούς της Σεούλ, έδινε τη χαρά και τη βεβαιότητα πως έχω κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή.
Ο Χολίδης αδιαμφισβήτητα είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για την ελληνορωμαϊκή με τέσσερις συμμετοχές σε ολυμπιακούς και δύο χάλκινα ολυμπιακά μετάλλια, ’76 – ’80 – ’84
– ’88![🥉]()
– ’88Στη σημερινή εποχή μπορούμε άραγε να προβάλουμε το άθλημα της πάλης ως ταυτόσημο άθλημα του πολιτισμού μας ;
Είμαστε σε θέση να διατηρήσουμε ζωντανές τέτοιες ιδέες ή θα γίνουμε βορά στις άγριες διαθέσεις του εκφυλισμού της εποχής μας ;
Ο Μπάμπης που εύστοχα χαρακτηρίστηκε ως
“ο ορισμός της ψυχής” λείπει από την οικογένειά μας, λείπει η παρουσία του ναι, όμως, αυτή η άυλη υπόστασή του θα μας συντροφεύει αέναα στους αθλητικούς αγωνιστικούς χώρους και με κάθε ευκαιρία θα μας θυμίζει πως οι θρύλοι ζουν για πάντα στις καρδιές μας.