Ρεντζιάς: “Το μπάσκετ έγινε μπασκετάκι”

Μια αθλητική πορεία γεμάτη δυνατές εμφανίσεις, σπουδαίες ομάδες, αγωνιζόμενος στα παρκέ της Ευρώπης και του ΝΒΑ και με 130 συμμετοχές με την Εθνική μας ομάδα. Το νούμερο 14 στη φανέλα, τον συνόδευε στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του  και τώρα 14 χρόνια μετά που σταμάτησε το μπάσκετ διεκδικεί μια θέση στο διοικητικό συμβούλιο της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης.

Ο Ευθύμης Ρεντζιάς κρέμασε τα μπασκετικά του παπούτσια το 2006, όμως δεν έφυγε ποτέ μακριά από το χώρο του αθλητισμού και του μπάσκετ. Διετέλεσε αντιπεριφερειάρχης αθλητισμού στην Περιφέρεια Θεσσαλίας και τα τελευταία χρόνια είναι και πρεσβευτής του ΝΒΑ στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Ενόψει των επερχόμενων εκλογών της ΕΟΚ, το φθινόπωρο, εκδήλωσε το ενδιαφέρον να εμπλακεί με τα διοικητικά της ομοσπονδίας, στο πλευρό του Παναγιώτη Φασούλα.

Ο παλαίμαχος διεθνής μπασκετμπολίστας μιλά στο BasketPlus.gr για τη νέα πρόκληση με τις επερχόμενες εκλογές της ΕΟΚ, για το μπάσκετ που έγινε «μπασκετάκι», για την απόφαση του να σταματήσει αρκετά νέος αλλά και  για το «Last Dance».

-Ο κορωνοϊός ίσως αποκάλυψε κάποιες αδυναμίες τόσο σε επίπεδο, Basket League όσο και σε επίπεδο ΕΟΚ, αλλάζουν τα μπασκετικά δεδομένα στα πρωταθλήματα για τη νέα χρονιά, ο κ.Ζομπανάκης αποχώρησε από την ομάδα του Ρεθύμνου. Το δικό σας σχόλιο;

«Αυτά όπως είπες αποκαλύφθηκαν μετά τον κορωνοϊό αλλά κι αν δεν ήταν αυτό, θα ήταν ίσως ένα άλλο γεγονός για να πέσουν οι μάσκες σε πολλά πράγματα, πόσο μάλλον στην ελληνική λίγκα που τα τελευταία χρόνια θα μπορούσα να πω ότι είναι ένα «τσίρκο», ένα ρινγκ στο οποίο ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός παλεύουν και από εκεί και πέρα οι υπόλοιποι απλά συμμετέχουν. Στο Ρέθυμνο ο Ζομπανάκης ήταν ένα πρότυπο για τις μικρές επαρχιακές ομάδες, μια ομάδα που είχε αρχή μέση και τέλος, είδε όμως ξαφνικά ότι το πλάνο δε βγαίνει, αποχώρησε και πολύ άντεξε. Τον Κωστή Ζομπανάκη τυχαίνει να τον γνωρίζω προσωπικά, είναι ένας άνθρωπος μπασκετικός, που αγαπάει το άθλημα αλλά από την άλλη υπάρχουν και οι αριθμοί, κάποια χρήματα που βγαίνουν από την τσέπη κι αυτό δεν οδηγεί πουθενά. Καμία ομάδα δε φρόντισε, όπως και ο ΕΣΑΚΕ από το ξεκίνημα του,  να βάλει σωστές δομές πάνω στην ελληνική λίγκα και πάντα ήταν μία κρατικοδίαιτη λίγκα.

Καμία ομάδα δε δημιούργησε υποδομές στον τομέα του γηπέδου, των εισιτηρίων, του μάρκετινγκ, οπότε κάποια στιγμή όλο αυτό κατέρρευσε και πόσο μάλλον όταν ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός, που αν κοιτάξουμε πίσω όλα αυτά τα χρόνια, όλη αυτή η διαμάχη τους μόνο κακό έκανε, όλη αυτή η κόντρα άνευ λόγου. Έπαιρναν τη μερίδα του λέοντος, δεν άφηναν λεφτά για τις υπόλοιπες ομάδες, μας διαφημίζουν μεν στην Ευρώπη, έχουμε δύο ομάδες που πρωταγωνιστούν αλλά στο ελληνικό πρωτάθλημα θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια δεν έκαναν καλό».

-Για την απόφαση να μη συνεχιστούν τα πρωταθλήματα;

«Υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν. Ο κορωνοϊός είναι κάτι πρωτόγνωρο για όλους, σε άλλα πρωταθλήματα αναδείχθηκε πρωταθλητής, σε άλλα όχι. Θεωρώ ότι έγιναν με κάπως άκομψο τρόπο τα πράγματα, οκ η ελληνική λίγκα είναι διαφορετική με την έννοια ότι είναι επαγγελματική λίγκα, έκατσαν στο τραπέζι οι επιχειρηματίες και πήραν τις αποφάσεις τους, αλλά στο κομμάτι των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων θεωρώ ότι έγινε πολύ άκομψα, πολύ αυταρχικά «αποφασίζω και διατάζω» και δεν είναι ωραίο, δεν είναι αυτό το ερασιτεχνικό μπάσκετ και δεν είναι αυτός ο ρόλος της ομοσπονδίας στην ανάπτυξη του αθλήματος».

-Στην Ισπανία για παράδειγμα θα συνεχιστεί το πρωτάθλημα, με άλλους όρους.

«Καλύτερα να μην συγκρίνουμε το δικό μας μπάσκετ, με μπασκετικά προηγμένες χώρες καθώς είμαστε πολύ μακριά από αυτούς. Εμείς γενικότερα υπολειτουργούσαμε όλα αυτά τα χρόνια. Με τον κορωνοϊό φάνηκε η αδυναμία ακόμη και στη λήψη σημαντικών αποφάσεων, στην εφαρμογή του νόμου. Θα ξαναπώ όμως η ελληνική λίγκα έχει να κάνει και με επιχειρηματίες… δεν είναι όμως μόνο αυτό το μπάσκετ. Το μπάσκετ είναι όλο το υπόλοιπο συν αυτούς».

-Πως πήρατε την απόφαση να κατεβείτε στις εκλογές;

«Από τη μέρα που σταμάτησα να παίζω, -μετράνε τώρα ήδη 14 χρόνια- πάντα ήμουν μέσα στο μπάσκετ, το αγαπώ, ήμουν πάντα στο χώρο είτε με ενασχόληση με παιδιά, με ακαδημίες, με camp, είτε στην ομάδα των Τρικάλων. Πάντα είχα το ενδιαφέρον για να βελτιωθεί το μπάσκετ στην Ελλάδα. Από τη στιγμή που έρχεται ο νόμος και αποκλείει μία μόνιμη κατάσταση όπως ήταν με τον κ.Βασιλακόπουλο, που έχει προσφέρει πολλά και είναι κορυφαίος παράγοντας του μπάσκετ, είναι τώρα μια ευκαιρία. Πάντα το συζητούσα με φίλους και με συμπαίκτες τι θα μπορούσε να γίνει για να υπάρχει εξέλιξη στο χώρο και τώρα μας δίνεται η ευκαιρία να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, εμείς οι αθλητές που όλα αυτά τα χρόνια μας έλεγαν γιατί δεν ασχολείστε.

Πάντα έπεφτα σε συζητήσεις του τύπου, γιατί δεν ασχολείστε, γιατί δεν μαζεύεστε εσείς οι παλιοί. Ίσως δεν είμαστε όλοι για όλα, είναι η αλήθεια, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να πάνε το μπάσκετ παραπέρα και μέσα σ’ αυτούς είμαι και εγώ. Έχω τη θέληση, τη διάθεση και την ικανότητα να είμαι και σε διοικητικό πόστο.

Εμείς που έχουμε μαζευτεί, ο Παναγιώτης Φασούλας, ο Φάνης Χριστοδούλου, η Αναστασία Κωστάκη, ο Μέμος Ιωάννου, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δεν είμαστε εδώ για να πούμε ότι μέχρι τώρα δεν έγινε τίποτα σωστά και ότι εμείς είμαστε μόνο και θα αλλάξουμε το μπάσκετ. Είναι ένας συνδυασμός νέων ανθρώπων, με όρεξη με διάθεση και φρέσκιες ιδέες συν τους παλιούς παράγοντες που μπορεί να συμμετάσχουν στις εκλογικές διαδικασίες, για να δημιουργηθεί ένα διοικητικό συμβούλιο που θα εξελίξει και θα πάει το μπάσκετ παραπέρα, γιατί όπως είπα το μπάσκετ δεν είναι μόνο η επαγγελματική λίγκα είναι και όλο το υπόλοιπο, η ανάπτυξη, οι Εθνικές ομάδες, το κάθε σωματείο σε όλη την Ελλάδα, από τον Έβρο μέχρι την Κρήτη, τα οποία έχουν φωνή και πρέπει να εισακουστούν, να δούμε τα προβλήματα τους και να τους στηρίξουμε. Ξαναλέω όμως χωρίς να μηδενίζουμε ότι έχει γίνει μέχρι τώρα από τον κ.Βασιλακόπουλο και το διοικητικό συμβούλιο οι οποίοι μέχρι ένα σημείο τα πήγαν πολύ καλά. Απλά τα τελευταία χρόνια βλέπουμε ένα μπάσκετ, που έχει γίνει «μπασκετάκι», δεν υπάρχει εξωστρέφεια και καμία επαφή παρά μόνο διαμαρτυρίες, κλείστηκε μέσα στο καβούκι του κι έγινε «μπασκετάκι». Αποφάσεις στο πόδι και οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών δείχνουν ότι το μπάσκετ έγινε «μπασκετάκι». Πρέπει λοιπόν να του ξαναδώσουμε την αίγλη που είχε τα προηγούμενα χρόνια, με συνδυασμό παλαιών παραγόντων με εμπειρία και με νέους ανθρώπους.

Οι εκλογικές διαδικασίες ήταν ένα καθεστώς στο οποίο δεν μπορούσες να έχεις συμμετοχή. Από τη στιγμή που έρχεται ο νόμος και μας δίνει το δικαίωμα να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας στη διοίκηση της ομοσπονδίας, είναι αλλιώς. Υπήρχε ένας αποκλεισμός μέχρι τώρα».

-Η δική σας προσέγγιση ποια θα είναι; Τι θεωρείτε ότι πρέπει να αλλάξει;

«Είναι πολλά πράγματα που υπάρχουν και λειτουργούν και πρέπει να εξελιχθούν και κάποια που πρέπει να αλλάξουν, να υπάρξει μια εξωστρέφεια. Θα πρέπει να ακούγονται και τα πιο μικρά σωματεία, να παρέχεται τεχνογνωσία, να ακούς τα προβλήματα τους και πέρα από αυτά να αναβαθμιστεί το αναπτυξιακό πρόγραμμα, να γίνει αναβάθμιση όλων των πρωταθλημάτων.

Τα σωματεία γενικά έχουν πάρα πολλά προβλήματα. Τον τελευταίο καιρό μιλάω με πάρα πολλούς ανθρώπους από σωματεία και είναι τιμητικό που με έχουν πάρει όλοι τηλέφωνο να με συγχαρούν για την πρωτοβουλία μου να ασχοληθώ με τα κοινά του μπάσκετ. Αυτό λοιπόν που μου λένε οι άνθρωποι των σωματείων είναι, ότι είναι γενικά αποκλεισμένοι αν εξαιρέσουμε τα σωματεία στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη. Και όλο αυτό με τις εξουσιοδοτήσεις στις εκλογές… κάποια σωματεία ψηφίζουν χωρίς να το γνωρίζουν».

-Ένα σχόλιο για τις άλλες υποψηφιότητες, όπως του κ. Λιόλιου και του κ.Σγουρού;

«Όλοι είναι ευπρόσδεκτοι, στο τέλος θα δημιουργηθεί ένα διοικητικό συμβούλιο για να προαχθεί το μπάσκετ. Ο καθένας να κάνει τον αγώνα του έντιμα, γιατί εμάς μας αρέσει να αγωνιζόμαστε έντιμα και χωρίς επιθέσεις».

-Μετά την αποχώρηση σας από το μπάσκετ, ασχοληθήκατε και με την πολιτική. Ήταν κάτι που το είχατε στο πρόγραμμα και θέλατε να κάνετε μετέπειτα;

«Ήταν ένας τρόπος για να βοηθήσω τον τόπο μου στο κομμάτι του αθλητισμού, γιατί μόνο με αυτό ασχολήθηκα, για οκτώ χρόνια με τον Κώστα Αγοραστό. Κάναμε αρκετή δουλειά πάνω σε αυτόν τον τομέα. Ήταν ένας ωραίος τρόπος να βοηθήσω τον τόπο μου μέσα από έναν θεσμικό ρόλο και με την έμπνευση του Αγοραστού. Για μένα δεν ήταν στόχος να ασχοληθώ με την πολιτική, προέκυψε και ήταν μια καλή ευκαιρία να κάνω κάτι για τον τόπο μου μέσα από ένα θεσμικό ρόλο. Έχω μια τεράστια εμπειρία μετά από αυτό στη δημόσια διοίκηση και θεωρώ ότι κι αυτό θα με βοηθήσει να προσφέρω και στην επόμενη μέρα στην ομοσπονδία».

«Η πιο δύσκολη απόφασή μου…»

Δαναός Τρικάλων, ΠΑΟΚ (επιλογή στο ντραφτ του ΝΒΑ από τους Ντένβερ Νάγκετς το 1996), Μπαρτσελόνα, Φιλαδέλφεια Σίξερς, Ούλκερ, Σιένα, Βαγιαδολίδ οι σταθμοί της καριέρας του, με τον παλαίμαχο σέντερ να αποφασίζει λόγω τραυματισμών να αποσυρθεί, μόλις στα 30 του.

«Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που είχα να πάρω στη ζωή μου, αλλά ήταν και μονόδρομος γνωρίζοντας τον εαυτό μου και πόσο ήθελα να μείνω στο μπάσκετ. Φτάνεις σε σημείο που είναι δύσκολο να το διαχειριστείς, βλέπεις ότι το σώμα δεν ακολουθεί, παρά το ότι μπορούσα να παίξω κι άλλα χρόνια θεωρητικά αλλά δεν μπορούσα να ακολουθήσω στο επίπεδο που ήθελα και δεν ήταν έντιμο ούτε για τους συμπαίκτες μου, ούτε για τις ομάδες που θα πήγαινα και για τους προπονητές. Για τις ομάδες που θα με εμπιστεύονταν, ενώ εγώ τις περισσότερες μέρες τις περνούσα στο φυσιοθεραπευτήριο παρά στο παρκέ, καταλαβαίνει λοιπόν κανείς ότι είναι μονόδρομος.

Η επόμενη μέρα ήταν πολύ δύσκολη για μένα, έχοντας σταματήσει το μπάσκετ στα 30 κι έχοντας μπροστά μου θεωρητικά ακόμη 5-6 χρόνια μπασκετικής ζωής και όταν αγαπάς αυτό που κάνεις. Το να σταματήσεις να μπεις ξανά στο γήπεδο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πέρασα ένα διάστημα, ενός έτους περίπου, πολύ δύσκολης προσαρμογής, ακόμη και τώρα μου λείπει το μπάσκετ, αλλά υπάρχει ζωή και μετά από αυτό, έμεινα μέσα στο χώρο. Είμαι ambassador του ΝΒΑ στην Ευρώπη και τρέχω όλα τα προγράμματα στην Ελλάδα και με χαροποιεί που είμαι μέσα στο χώρο του μπάσκετ».

-Πως είναι η εμπειρία σας ως ambassador του ΝΒΑ στην Ευρώπη;

«Είναι τεράστια εμπειρία και ευχαρίστηση να συνεργάζεσαι με τον κορυφαίο οργανισμό μπάσκετ στον κόσμο. Με κάνει καλύτερο και μαθαίνω πολλά πράγματα από τη συνεργασία μας και ταυτόχρονα είναι και η εμπιστοσύνη που έχουν στο πρόσωπο μου να τους εκπροσωπώ στην Ευρώπη, σε όλα τα προγράμματα που είναι για παιδιά, είναι τιμητικό».

-Είναι πραγματικά μαγικός ο κόσμος του ΝΒΑ;

«Είναι… και είναι μια εμπειρία που θα μπορούσα να την είχα ζήσει και πιο πριν, για διάφορους λόγους δεν κατάφερα να πάω νωρίτερα στη λίγκα, πήγα σχετικά μεγάλος στα 27 μου και με πολλούς τραυματισμούς αλλά παρ’ όλα αυτά ήταν και μια εκπλήρωση του ονείρου μου, όπως για κάθε αθλητή. Έζησα το όνειρο και ήταν τεράστια εμπειρία στη λίγκα, μετά δεν κατάφερα να αντέξω το πρόγραμμα, τα γόνατα μου ήταν πολύ ταλαιπωρημένα, έφυγα από την Ευρώπη ως πρωταγωνιστής εκεί δεν είχα και τόσο χρόνο και έτσι πήρα την απόφαση να γυρίσω στην Ευρώπη».

«Το “The L ast Dance”πραγματικά έχει μαθήματα για όλους και ειδικά εδώ στην Ελλάδα που μπασκετικά είμαστε τριτοκοσμική χώρα»

-Θέμα των ημερών ήταν και το ντοκιμαντέρ για τη ζωή του Τζόρνταν, το «The Last Dance». Ήσασταν μέλος των Σίξερς όταν αντιμετώπισαν τους Ουίζαρντς στο τελευταίο παιχνίδι του.

«Ήταν ότι καλύτερο έχω δει, είναι μια σειρά που πρέπει να δουν όλοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό γενικότερα, προπονητές, παράγοντες, αθλητές, όλοι όσοι εμπλέκονται με το μπάσκετ γιατί πραγματικά έχει μαθήματα για όλους και ειδικά εδώ στην Ελλάδα που μπασκετικά είμαστε θα έλεγα τριτοκοσμική χώρα. Δεν έχουμε καμία εξέλιξη, κάναμε ένα «μπαμ» και μετά μείναμε εκεί και θεωρώ ότι έχει γνώση για όλους, προπονητές, team managers, προέδρους, αθλητές, άνθρωπους της διοίκησης, όσοι διαχειρίζονται το εμπορικό κομμάτι. Γνωρίζεις μετά από πολλά χρόνια πτυχές και του Τζόρνταν και όλων των αθλητών, δείχνει μια άλλη πλευρά όλων αυτών των ανθρώπων και πραγματικά είναι για μένα ένα αριστούργημα».

-Συνεργαστήκατε με πολύ μεγάλες προσωπικότητες τόσο σε επίπεδο συμπαικτών όσο και προπονητών. Ξεχωρίζετε κάποιον;

«Είχα την τιμή και την ευλογία να συνεργαστώ με πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους, ένα ταξίδι για μένα, γνώρισα πολλούς ανθρώπους, έχω χτίσει καλές φιλίες με όλους, δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον».

-Μετά τον ΠΑΟΚ δεν γυρίσατε στην Ελλάδα να αγωνιστείτε. Υπήρξε ποτέ  κάποια πρόταση ή θελήσατε εσείς να επιστρέψετε;

«Η αλήθεια είναι ότι μετά τον πρώτο χρόνο που έφυγα από την Ελλάδα πραγματικά δεν ήθελα να επιστρέψω. Όταν είδα πως αντιμετωπίζεται ο αθλητής στο εξωτερικό, όλο αυτό που γίνεται έξω, δεν είχα καμία διάθεση να επιστρέψω. Ήθελα να έρχομαι φυσικά για την Εθνική ομάδα και για να βλέπω τους ανθρώπους μου. Όποιον και να ρωτήσεις από τα παιδιά που έχουν φύγει έξω, πιστεύω ότι οι 9 στους 10 θα έδιναν την ίδια απάντηση, είμαστε δυστυχώς πολύ μακριά από την πραγματικότητα.

Την τελευταία 15ετία το πρωτάθλημα πάει από το κακό στο χειρότερο, δεν ξέρω πόσο πιο κάτω μπορεί να πάει και όλο αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο διεξαγωγής, τις δομές».

-Περάσατε 4 όμορφα χρόνια στον ΠΑΟΚ όπου ανδρωθήκατε ως παίκτης. Περιμένατε ποτέ ότι θα έφτανε ως ομάδα σε αυτό το σημείο, όπως φέτος που πάλευε για την παραμονή;

«Αυτό δεν το περίμενα, τα τελευταία αρκετά χρόνια, έχει χάσει το δρόμο του και δεν ήταν αυτό που έζησα τότε εγώ και κάποια χρόνια μετά. Είναι πολύ μακριά  από εκεί που θα έπρεπε να είναι. Από εκεί και πέρα η μόνη σωτηρία ίσως θα ήταν να μπει κάτω από την ομπρέλα του κ.Σαββίδη, και να υπάρξουν οι άνθρωποι που θα γυρίσουν την ομάδα εκεί που αξίζει και δεν είναι πολύ μακριά αυτό, μπορεί να γίνει. Υπάρχει ο κόσμος και το γήπεδο, όλες οι προδιαγραφές. Χρειάζονται χρήματα… όσο για τον κόσμο δεν το φοβάμαι, γιατί περιμένει το έναυσμα και θα είναι κοντά στην ομάδα, το περιμένουν αυτό και όποιος προσπαθήσει σοβαρά, ο κόσμος θα τον στηρίξει ακόμα και από το υστέρημα του, πάντα το έκαναν και το έχω ζήσει αυτό».

-Αναπτύξατε ιδιαίτερη σχέση με τους φίλους του ΠΑΟΚ, όπως και μετέπειτα στη Μπαρτσελόνα.

«Είναι μεγάλη αλήθεια αυτό και δεν μπορώ να το ξεχάσω, όλη την αγάπη που εισέπραξα στη Θεσσαλονίκη και όταν πήγα στον ΠΑΟΚ και μετά που έφυγα. Όταν γυρίζω στη Θεσσαλονίκη είναι σαν να γυρίζω στο σπίτι μου, είναι μοναδικό, δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος αν δεν το έχει ζήσει».

-Κεφάλαιο Εθνική. Έχετε δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξη σας ότι ήταν άκομψος ο τρόπος απομάκρυνσης σας.

«Μεγάλωσα στις Εθνικές ομάδες, από 14 ετών. Μετά από 130 συμμετοχές θεωρώ ότι ήταν άγαρμπος ο τρόπος απομάκρυνσης μου και έγινε με δόλο. Με στεναχώρησε πάρα πολύ».

-Τι κρατάτε από εκείνα τα χρόνια;

« Ήμασταν μια καλή φουρνιά παικτών, μια καλή παρέα, μια ομάδα που μαζεύτηκε από το 1992, ομάδα μέσα κι έξω από το γήπεδο που αυτό είναι βασικό συστατικό για την επιτυχία, γι’ αυτό και ήρθαν αυτά τα αποτελέσματα, πήραμε τα μεσογειακά, το Ευρωμπάσκετ το 1995».

-Το αύριο αυτής της Εθνικής, με κόουτς τον Ρικ Πιτίνο;

«Έχει χρόνια να φέρει επιτυχίες η Εθνική, αλλά πάντα ήταν η επίσημη αγαπημένη όλων μας και όλοι ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα γυρίσουμε στις επιτυχίες. Θεωρώ ότι δεν είμαστε μακριά, υπάρχουν καλοί παίκτες και καλή ύλη. Θεωρώ ότι είναι μια καλή επιλογή για την Εθνική ανδρών ο κόουτς Πιτίνο, είναι καλός και έμπειρος, για τις απαιτήσεις που έχει η Εθνική ομάδα πιστεύω ότι μπορεί να ανταποκριθεί».