Γ. Παπαγεωργόπουλος: “19/11/1996”

Είναι από εκείνες τις μέρες που δεν θέλεις να θυμάσαι. Από εκείνες τα μέρες που εύχεσαι να μην τις είχες ζήσει. 19 Νοεμβρίου του 1996, αργά το απόγευμα με τον καιρό να είναι πολύ άσχημος, έφτασε μία πρώτη πληροφορία στο γραφείο μου, στην «Ενημέρωση»: «Τροχαίο στο Ζάρκο, έχουμε νεκρούς, πρέπει να είναι παίκτες του ΑΟΤ».

Αμέσως άρχισε η έρευνα με τα περιορισμένα  μέσα της εποχής. Το αυτοκίνητο του Στάθη Λαζαρίδη ήταν δυστυχώς, αναγνωρίσιμο. Κάμπριο BMW με γερμανικά νούμερα. Ποιοι ήταν όμως μέσα; Από το γήπεδο μετά την προπόνηση είχαν φύγει ο Στάθης Λαζαρίδης με τον Παντελή Εξηνταφώτη και τον Βασίλη Τερζή.

Αργότερα μάθαμε πως είχαν αφήσει τον Τερζή στην Λάρισα και επέστρεφαν. Έξω από το Ζάρκο έγινε το κακό. Ο δρόμος τότε δεν ήταν διπλός και το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν τα δύο παιδιά μπήκε κάτω από μία νταλίκα λόγω και της ολισθηρότητας.

Λίγο αργότερα στο Νοσοκομείο. Δεν θα ξεχάσω την κραυγή της μάνας του Παντελή, της κυρίας Αρχοντούλας. Της είχαν πει ότι ο Παντελής είχε τραυματιστεί αλλά το ένστικτο της μάνας είχε υποψιαστεί τι είχε συμβεί και μπήκε στον χώρο του νοσοκομείου ζητώντας να δει το νεκρό παιδί της.

Την επομένη, μαζί με τον Κώστα Αργυρούση και τον Χρήστο Ζαραμπούκα πήγαμε στις κηδείες των παιδιών. Πρώτα στην Χαλκηδόνα για τον Παντελή και στην συνέχεια στα Γιαννιτσά για τον Στάθη.

Πόνος βουβός, πόνος ανείπωτος και ένα τεράστιο «γιατί».  Η οικογένεια των Τρικάλων 22 χρόνια τώρα τιμά κάθε χρόνο τα δύο αυτά παιδιά, έδωσε και το όνομα τους στον δρόμο που είναι το γήπεδο ως ελάχιστο φόρο τιμής.

Θα είναι πάντα στις καρδιές μας και δεν θα σβήσουν ποτέ από την μνήμη αυτοί οι δύο πρωταγωνιστές της μεγαλύτερης τραγωδίας στην ιστορία του ΑΟ Τρίκαλα…