Απ. Νταλούκας: “Τι ζήσαμε Θεέ μου…”

Το λέω και θα το λέω όσο ζω, μέχρι την τελευταία μου ανάσα..
 Ευγνωμονώ το Θεό που με έφερε μέσω των όποιων συνθηκών τόσο κοντά σε ότι έγινε πριν 15 χρόνια, τέτοιες μέρες στην Πορτογαλία. 
Εκεί όπου επαγγελματικά, ίδρωσα, έτρεξα, αγχώθηκα – το ‘χει αυτό το ρημάδι το επάγγελμα – υπήρξαν στιγμές που στεναχωρήθηκα πάνω στο φόρτο της δουλειάς – κι από αυτό ‘χει… μπόλικο πράμα – αλλά προπάντων ευχαριστήθηκα το κλάμα (!) που έριξα κυρίως από εκείνο το σημείο κι έπειτα, όταν οι «δάφνες» της εθνικής σκέπαζαν κάθε τι τριγύρω μας.
Όσο κι αν οι ανάγκες για ενημέρωση μας άφηναν νηστικούς (πολλές μέρες και δεν είναι αστείο) κι εξαντλημένους στο τέλος της κάθε μέρας.

Ευγνωμονώ αυτή την υπέρτατη Δύναμη που μ’ έκανε ένα μικρό, ταπεινό, ασήμαντο – μπροστά στα όσα Ιστορικά βίωσε όλη η χώρα – μέρος του «παιχνιδιού» όπως αυτό εξελίσσονταν κάθε μέρα, κι όσο προχωρούσαμε ως το φινάλε του «θαύματος» σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας..

Από την μαγνητική τομογραφία.. στην Πορτογαλία!

Πόσα παιχνίδια μπορεί να μας παίξει η μοίρα, απρόβλεπτα μα προπάντων σημαδιακά εάν φροντίσουν κι αυτό οι όποιοι αστάθμητοι παράγοντες. Όσο απίθανο έμοιαζε να συμβεί ότι έγινε στο Euro 2004 άλλο τόσο απίθανο ήταν τότε να βρεθώ κι εγώ εκεί και να κλάψω από κοντά τις αλησμόνητες στιγμές! Γιατί, ναι είναι αλήθεια πως από τότε δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην έρχονται σαν… «φλας» κάποια από τα απίστευτα πράγματα που ζήσαμε.
Δεν ήμουν από το ξεκίνημα της διοργάνωσης στην Πορτογαλία..

Το πρώτο κι εναρκτήριο ματς με την Πορτογαλία το είδα κι εγώ από την τηλεόραση, σε βάρδια στον τηλεοπτικό σταθμό όπου δούλευα, ενώ την επόμενη μέρα «τρέχαμε» ακόμα περισσότερο διότι το γεγονός της νίκης της Εθνικής μας στο «Ντραγκάο» του Οπόρτο επισκίασε κατά θεαματικό τρόπο και τις Ευρωεκλογές του 2004, οι οποίες έγιναν την επομένη μέρα..
Θυμάμαι ψάχναμε παίκτες να βγούνε στο τηλέφωνο, στην πολιτική εκπομπή μετά το άνοιγμα της κάλπης προκειμένου να μιλήσουν για την νίκη! Αυτό «πουλούσε» τότε κι αυτό βέβαια έπραξαν τις ίδιες ώρες όλοι οι υπόλοιποι τηλεοπτικοί σταθμοί!

(Ευρωεκλογές 2004 στη σκιά του Euro και των επιτευγμάτων της εθνικής)

Κι όλα αυτά το συγκεκριμένο Σαββατοκύριακο να τα αντιμετωπίζω… κουτσαίνοντας, καθώς έτυχε την προηγούμενη μέρα (Παρασκευή) να έχω ένα ατύχημα με αποτέλεσμα να πονάω στο γόνατο.
Λόγω του φόρτου εργασίας αναγκάστηκα να πάω για μαγνητική τομογραφία το πρωί της Δευτέρας όπου η διάγνωση ανέφερε «ρήξη έσω πλάγιο συνδέσμου»!
Μάλιστα τότε από το γραφείο του Λάκη Νικολάου μου συνέστησαν λίγες μέρες άδειας προκειμένου να μην ταλαιπωρώ το πόδι μου – στο γόνατο – και να σταματήσουν οι πόνοι.. Και να ήξεραν οι άνθρωποι με τι θα «περνούσε» αυτό το πράγμα!!
Στο περιθώριο της μικρής αναρρωτικής άδειας – είχα πάρει τρεις μέρες – ήμουν, θυμάμαι, στον καναπέ του σπιτιού μου το απόγευμα της Τετάρτης 16 Ιουνίου του 2004παρακολουθώντας το δεύτερο ματς της Εθνικής στο Euro με την Ισπανία!
Οι Ίβηρες, προηγήθηκαν με τον Μοριέντες και η Ελλάδα έστειλε, τότε, το δεύτερό της «μήνυμα» ισοφαρίζοντας με τον Άγγελο Χαριστέα. Τότε συνέβη το σημαδιακό, κι αυτό που «έγραψε» μέσα μου το αξέχαστο βίωμα..
Χτύπησε το τηλέφωνό μου, στην άλλη γραμμή ήταν ο συνάδελφος και φίλος Μιχάλης Τσώχος μέσα από το στάδιο «Ντο Μπέσα» και μου λέει :
«Ετοιμάσου, έρχεσαι Πορτογαλία! Εδώ αυτοί πάνε να κάνουν τρελά πράγματα! Θα έχει δουλειά.. Έλα!»
-«Τι λες βρε Μιχάλη..» του λέω «κάτσε να τελειώσει το ματς.. Εγώ έχω πάρει 2-3 μέρες αναρρωτική γιατί πονάει το πόδι μου..»
-«Καλά… Ετοιμάσου. Ψάξε για το διαβατήριο και τα υπόλοιπα.. Θα σου τηλεφωνήσουν από τη διεύθυνση Ειδήσεων!»

Το ματς έληξε 1-1 και χωρίς να περάσουν 2-3 λεπτά από τη λήξη του αγώνα ξαναχτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν η γραμματέας του Διευθυντή Ειδήσεων :
«-Καλησπέρα Απόστολε… Ετοιμάσου, Παρασκευή πρωί φεύγεις για Πορτογαλία. Σου είπε ο Μιχάλης, έτσι δεν είναι; Το εισιτήριο όπως μου είπαν είναι για το Φάρο μέσω Φρανκφούρτης!! Πέρνα κάποια στιγμή αύριο το απόγευμα από το γραφείο να το πάρεις..»

Μέσα σε μια μέρα έτρεξα να ανανεώσω το διαβατήριο – πρόλαβα κι αυτό – να ετοιμάσω κάποια πράγματα, να ρωτήσω το γιατρό για το πόδι κι ως πότε να παίρνω παυσίπονα κι ανέβηκα κι εγώ σε αυτό το πράγμα που αργότερα κάποιοι το ονόμασαν… «Πειρατικό»! Προσωπικά μου αρκεί το.. Έπος!

To κοσμοπολίτικο Αλγκάβρε, οι Άγγλοι και η γιορτή των Πορτογάλων!

Θυμάμαι το αεροδρόμιο το Φάρο της νότιας Πορτογαλίας.. Μια κλασσική περίπτωση επαρχιακού αερολιμένα της χώρας μας. Ευτυχώς το ξενοδοχείο δεν ήταν πολύ μακριά και ταξιδεύοντας τότε μόνος μου ένιωσα νωρίς – νωρίς την αύρα της διοργάνωσης, πέραν της ζέστης!

Κάτι το εντυπωσιακό όπως το αντιλήφθηκα πριν καν περάσει η πρώτη μου ώρα σε αυτή τη χώρα.
«-Συγγνώμη, έχετε κάποια γιορτή αυτές τις ημέρες εδώ; Γιατί βλέπω τόσες πολλές σημαίες. Σχεδόν σε κάθε σπίτι..» ρώτησα τον ταξιτζή ξεκινώντας για το ξενοδοχείο..
«-Όχι, δεν έχουμε γιορτή… Έχουμε το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Όλη η χώρα είναι έτσι… Μας προέτρεψε ο πρωθυπουργός να βάλουμε όλοι στα σπίτια μας μια Πορτογαλική σημαία και οι πιο πολλοί έβαλαν… Σιγά σιγά βάζουμε κι άλλες, αν και στεναχωρηθήκαμε στον πρώτο αγώνα!» μου απάντησε – σε σπαστά Αγγλικά, την ίδια ώρα που εγώ έπαιρνα χαμπάρι πως και στο πίσω μέρος του οχήματος υπήρχε μια μικρή σημαία της πατρίδας του!
Αυτό για… ορεκτικό, παρακαλώ!

Το νότιο κομμάτι της Πορτογαλίας είναι και το πιο τουριστικό της μέρος. Άμεσα αντιληπτό κι αυτό βλέποντας τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, τα γιοτ και ως ένα σημείο το επίπεδο των επισκεπτών. Ως ένα σημείο λέμε, διότι εκείνη την εποχή την περιοχή και στην 3η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας – μετά το Φάρο και το Λουλέ – την Αλμπουεφίρα επέλεξαν ως τρόπο διαμονής οι περισσότεροι από τους 40 χιλιάδες (!!) Άγγλους φιλάθλους. Από εκεί ανέβαιναν για να παρακολουθήσουν, αυθημερόν, τα ματς της εθνικής τους και μετά γύριζαν πάλι στην ζεστή λουτρόπολη της χώρας!
Η παρουσία τους εκεί – ή ΚΑΙ εκεί για να είμαστε ακριβείς – σημαδεύτηκε περισσότερο με τα «παρατράγουδα» της μαζικής παρουσίας των σε τέτοιες διοργανώσεις.
Το βράδυ είδα την «άλλη πλευρά» του Euro όταν στην πρώτη μας βόλτα μετά τα ρεπορτάζ έζησα τον ωμό τρόπο αντιμετώπισης από την Πορτογαλική αστυνομία, τέτοιων φαινομένων.
Οι ντόπιοι, κυρίως οι καταστηματάρχες, έκαναν πολλά παράπονα για τη συμπεριφορά των Άγγλων καταγγέλλοντας καθημερινούς βανδαλισμούς, και εκείνη τη νύχτα είναι αλήθεια πως τρομάξαμε λίγο.
Πριν τα μεσάνυχτα κι ενώ περνούσαμε – με συναδέλφους, όχι μόνον Έλληνες – έναν μεγάλο δρόμο όπου υπήρχαν μπαρ κι εστιατόρια, ξαφνικά ξεφύτρωσαν από πολλές πλευρές κλούβες των ειδικών δυνάμεων!
Κατέβηκαν, μάλλον με σχέδιο, πάρα πολλοί αστυνομικοί κι ένας εξίσου γεροδεμένος αξιωματικός τους μας πλησίασε, βλέποντας πως μαζί υπήρχαν κάμερες και φωτογραφικές μηχανές, και αφού έγιναν οι συστάσεις και προπάντων δηλώσαμε την εθνικότητά μας,  είπε :
«Παρακαλώ πολύ κάντε στην άκρη. Κατεβάστε τις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές..»
Μέσα σε δευτερόλεπτα έγινε το πανδαιμόνιο.. Οι αστυνομικοί άρχισαν να δέρνουν τους Άγγλους κι ότι θύμιζε (!) κάτι Βρετανικό, στην περιοχή! Όλοι οι υπόλοιποι εκτός των συμπλοκών μείναμε για περίπου 10-15 λεπτά στην άκρη.. Και μετά την «σάρωση» ο ίδιος αξιωματικός μας πλησίασε και είπε :
«Τώρα αν θέλετε, μπορείτε να το καλύψετε!!»

Οι εικόνες των εκατοντάδων… δαρμένων, έκαναν το γύρω του κόσμου μέσω των διεθνών πρακτορείων! Θυμάμαι πως τα Βρετανικά δίκτυα ΔΕΝ καταδίκασαν τη συμπεριφορά της αστυνομίας αλλά μέσω της Σκότλαντ Γιάρντ ανέφεραν την ανάγκη για «επιστροφή» των άτακτων οπαδών στην πατρίδα τους!

Την παραμονή του αγώνα με τη Ρωσία βρεθήκαμε στο ξενοδοχείο, όπου είχε καταλύσει η αντιπροσωπεία της ΕΠΟ, για μια εκδήλωσή της. Θυμάμαι στην διαδρομή στις παραλίες την… καφετιά θάλασσα όπου ο κόσμος έκανε μπάνιο! Όταν ρώτησα κάποια στιγμή στη ρεσεψιόν του πολυτελούς ξενοδοχείου, για το χρώμα της θάλασσας μας είπε πως αυτό συμβαίνει συχνά – πυκνά λόγω των ρευμάτων όπως αυτά «χτυπάνε» την περιοχή. Βρισκόμαστε στη νοτιοδυτική γωνιά της Ευρώπης, εξάλλου.. Εκεί όπου πολλοί ευκατάστατοι τουρίστες επιλέγουν να κάνουν τις διακοπές τους κάνοντας μπάνιο στην καφετιά θάλασσα!!

Πρόκριση με… λαχτάρα και το «πανηγύρι» ξεκινά!

Την ημέρα του αγώνα στο στάδιο «Ντ’ Αλγκάβρε» ανάμεσα στις πόλεις Φάρο και Λουλέ υπήρχε πολύς κόσμος στο γήπεδο. Οι Ρώσοι, θυμάμαι, ήταν λίγο περισσότεροι ενώ οι Πορτογάλοι ως ουδέτεροι – όσοι ήταν στο γήπεδο γιατί την ίδια ώρα έπαιζαν την πρόκρισή τους στο Ιβηρικό ντέρμπι με την Ισπανία – ήταν μάλλον πιο φιλικοί προς τη «γαλανόλευκη» κι ας τους βόλευε, πριν το ματς, να μην κερδίσει η Ελλάδα!
Εκεί όταν έφτασα προς τις εξέδρες είδα μια παρέα Ιταλών φίλων του Βρύζα – τους είχα γνωρίσει και στην Αθήνα πριν φύγει η εθνική μας για το Euro – προσπαθώντας να του μιλήσουν λίγο πριν ξεκινήσει το ζέσταμα. Εγώ, μόλις πλησίασε στα κάγκελα, του είπα :
«-Βλέπεις που ήρθα; Τώρα θα σε δω να σκοράρεις…!»

Οι Ρώσοι αιφνιδίασαν βάζοντας δύο γκολ ως το 17ο λεπτό και η εθνικής μας ήθελε τουλάχιστον ένα για να μην αποκλειστεί.. Το έβαλε ο Βρύζας λίγο πριν τη λήξη του ημιχρόνου ως φυσική συνέπεια του χαρακτήρα που είχε εκείνη η ομάδα, δίχως να φοβάται ούτε το «στράβωμα» στους αγώνες της, και είναι αλήθεια πως το συγκεκριμένο ματς στο Έπος του 2004 μας.. «στράβωσε» όσο κανένα άλλο! Το σκορ πρόκρισης ήρθε! Τότε.. άρχισε το πανηγύρι!

Η εθνική έκανε την πρώτη υπέρβαση, καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στις δύο προηγούμενες παρουσίες της σε τελική φάση διεθνούς διοργάνωσης η Ελλάδα «θυμόταν» έναν βαθμό στο Euro 1980 της Ιταλίας και τρεις ήττες στο Μουντιάλ του 1994!
Για πρώτη φορά χιλιάδες Έλληνες βγήκαν πανηγυρίζοντας από ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο στο διεθνή χώρο. Ήταν, ως τότε η μεγαλύτερη επιτυχία της «γαλανόλευκης» καθώς ιστορικά στη δικιά της ποδοσφαιρική «βίβλο» είχε να περηφανεύεται μια νίκη στη Δανία, με τον Σαργκάνη – «φάντομ» κάτω από τα γκολπόστ και οι νίκες πρόκρισης στις προηγούμενες προκρίσεις μας επί της ΕΣΣΔ το 1979, επί της Ρωσίας το 1993 και επί της Βόρειας Ιρλανδίας πριν γίνουν τα όσα έγιναν σε ετούτη την γωνιά του πλανήτη!

Αμέσως μετά το ματς έγινε η «ζωντανή» σύνδεση – έξω από το γήπεδο όπως και όλων των τηλεοπτικών σταθμών που δεν είχαν τα δικαιώματα της διοργάνωσης – εκεί ήρθε μια ακόμα ανατριχίλα.. Μεγάλη!
Κάναμε, θυμάμαι, πολλά πανηγυρικά στιγμιότυπα των Ελλήνων ενώ αρκετοί είχαν τη διάθεση να πλησιάσουν στην κάμερα συμβάλλοντας, ασφαλώς, σε ότι ανέκαθεν λάτρευαν και λατρεύουν οι υπεύθυνοι των δελτίων ειδήσεων, κυρίως των ιδιωτικών σταθμών, το… live πανηγύρι μετά των απαραίτητων «εθνο-πατριωτικών» σχολίων φίλαθλης προσέγγισης!
Εκεί λοιπόν έρχονταν εκστασιασμένοι Έλληνες από κάθε γωνιά του πλανήτη!

Εκεί έμαθα ότι υπάρχουν συμπατριώτες μας στο Όκλαντ της Νέας Ζηλανδίας, στη Λίμα του Περού, στην Αλάσκα!!  Εκεί άρχισε το μεγάλο πανηγύρι με την σύνδεση να κρατά καμιά ώρα! Το κινητό μου πρέπει να δέχθηκε πάνω από 100 sms από φίλους οι οποίοι απλά ήθελαν να μου πούνε πόσο με ζηλεύουν για το μέρος όπου βρίσκομαι κι όχι τόσο για ότι έκανα εκείνη την ώρα…  Εκεί άρχιζε το γλέντι, όπως το έβαλα στο πετσί μου, στην ψυχή μου…

Και που να ήξερα τότε τι θα ακολουθούσε!!

Βρέθηκα στα μέρη της Πορτογαλίας μάλλον από.. σπόντα (έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα και  αναφέρονται στο προηγούμενο κομμάτι της αναδρομής μου) όμως από την πρώτη στιγμή ένιωσα την «γιορτή» όπως την ήθελαν οι Πορτογάλοι κι όχι μόνον!
Προπάντων ένιωσα την αύρα που συνόδευε τη «γαλανόλευκη» σε ετούτη την «τρελή» πορεία κόντρα σε οτιδήποτε θα μπορούσε να της σταθεί εμπόδιο!

(Έξω από το γήπεδο Ζορζ Αλβαλάδε, λίγο πριν το ματς Ελλάδα – Γαλλία)

Έλλειψη άγχους + άγνοια κινδύνου = Θρίαμβος!!

Η Ελλάδα κατάφερε να πάρει την πρόκριση από την όμιλό της έχοντας αγχωθεί περισσότερο στο μοναδικό ματς όπου έπαιζε για.. τρία αποτελέσματα! Αυτό με τη Ρωσία στο κοσμοπολίτικο Αλγκάβρε της νότιας Ιβηρικής χώρας!

Το πανηγύρι είχε αρχίσει μετά την πρόκριση της εθνικής στους «8» της διοργάνωσης! Επί της ουσίας ο στόχος επετεύχθη κι αυτό είναι το ΠΡΩΤΟ μυστικό της επιτυχημένης πορείας στην συνέχεια. Η «γαλανόλευκη» από εκεί και πέρα έπαιζε σαν αουτσάϊντερ μην έχοντας τίποτε να χάσει! Ξέρετε τι είναι αυτό για έναν Έλληνα; Τα πάντα…

(No comment)

Το είχα κατά νου μέσα από τις καταγραφές της Ιστορίας (πάντα μου άρεσε αυτό το μάθημα στο σχολείο) όμως μέσα από την ποδοσφαιρική «τριβή» στην εν λόγω διοργάνωση το νιώθαμε όσο περνούσαν οι μέρες όλο και πιο πολύ!
Παράλληλα με την επαγγελματική μου ιδιότητα ένιωσα από την επόμενη μέρα την πίεση καθώς στην πατρίδα, κι όπου αλλού αναπνέει ο Ελληνισμός, το πράγμα.. «αγρίευε» σύμφωνα με τις ανάγκες της ενημέρωσης..
Την επομένη της πρόκρισης της εθνικής μάθαμε και τον προσεχή αντίπαλό μας, τη Γαλλία καθώς νίκησε με 3-1 τους Ελβετούς!

(Το μήνυμα στο πούλμαν που μετέφερε την Εθνική Ελλάδος στο Euro 2004 με το σύνθημα :
“Η Αρχαία Ελλάδα είχε δώδεκα θεούς, η σύγχρονη έντεκα!”)

Ταξιδέψαμε την επομένη του αγώνα με τους Ρώσους για την Λισαβόνα, οδικώς, με 2-3 στάσεις στο δρόμο καθώς είχαν αρχίσει η απαιτήσεις για της «ζωντανές» τηλεφωνικές ανταποκρίσεις! Μα, δεν μας καλούσαν μόνον από το Μαρούσι (ΑΝΤ1) αλλά κι από άλλα ΜΜΕ κυρίως επαρχιακά, λόγω  των γνωριμιών στο χώρο, όπου ήθελαν άπαντες μια κουβέντα, μια εκτίμηση… Κάτι τέλος πάντων από «πρώτο χέρι»!

Η σιωπή (!) του ρεπόρτερ και η “φωνή” της καρδιάς!

Τα περισσότερα βέβαια τα έμαθα κι εγώ όταν το απόγευμα της Δευτέρας 21 Ιουνίου έπρεπε να πάω στο ξενοδοχείο της εθνικής προκειμένου να κανονίσω με τον Βρύζα να βγει «ζωντανός»  στο δελτίο ειδήσεων!

Εκεί πήρα την πρώτη μεγάλη κρυάδα καθώς η παρουσιάστρια του κεντρικού δελτίου ειδήσεων αξίωσε να μην κάνουμε εμείς ΚΑΜΙΑ ερώτηση ενώ άμεσα μου έγινε αντιληπτό πως η οδηγία της όπως μεταφέρθηκε από τον σκηνοθέτη (έναν αξιόλογο κατά τ’ άλλα άνθρωπο, τον Γιώργο Νταούλη) ήταν πως το πλάνο έπρεπε να «κλείσει» στον συνεντευξιαζόμενο χωρίς να φαίνεται ούτε… ίχνος, ούτε σκιά του ρεπόρτερ δίπλα του! Επί της ουσίας κρατούσα το μικρόφωνο στις «ζωντανές» συνεντεύξεις!! Ο Βρύζας μάλιστα μου είπε τότε :
«Καλά εσύ δεν μίλησες καθόλου.. Δεν με ρώτησες κάτι, Ντρέπεσαι;» Τι να του πω εκείνη την ώρα… Άστο να πάει στην ευχή! Ας απολαύσω τις στιγμές, σκέφτηκα, κι ας γίνει ότι είναι να γίνει!
Ανέβηκα στο δωμάτιο του Ζήση – είχαν ρεπό οι παίκτες την επόμενη μέρα – για να δούμε μαζί το ματς της Ελβετίας με την πιθανή επόμενη αντίπαλο, τη Γαλλία. Όλα ήταν άνετα κι αυτό που κατάλαβα αμέσως είναι πώς τους παίκτες ΔΕΝ τους ένοιαζε και τόσο ποιος θα ήταν ο επόμενος αντίπαλος! Λίγο βλέπαμε το ματς, περισσότερο μιλούσαμε «περί ανέμων και υδάτων» κάτι που είναι αλήθεια πως χαλαρώνει τους ποδοσφαιριστές όταν είναι στα ξενοδοχεία..
«Εδώ που φτάσαμε, είναι επιτυχία! Από εδώ και πέρα ότι και να πετύχουμε είναι… σούπερ!» μου είπε πριν καν μάθουμε τον επόμενο αντίπαλο! Και δνε ήταν μια μεμονωμένη άποψη αυτή.. Πρέπει να έβγαινε από όλους στα αποδυτήρια..

Λίγο πριν φύγω από το δωμάτιο, πέρασε έξω από την ανοιχτή πόρτα ο Ντέμης Νικολαϊδης!! Ο Βρύζας είχε δεχθεί κίτρινη με τους Ρώσους και δεν θα έπαιζε στο επόμενο ματς. Ο Ντέμης όπως όλα έδειχναν θα ήταν η πιθανότερη επιλογή για την κορυφή της επίθεσης!
«-Ρε συ, έχω λίγο άγχος τώρα! Έχεις κανένα τσιγάρο;» είπε ο Ντέμης κι ο Βρύζας του  απάντησε, όπως θυμάμαι:
«-‘Ελα έχω κάτι ξεχασμένα Μπάλμπορο.. Τι έπαθες; Θα παίξεις με τους Γάλλους και θα το καθαρίσεις!!»
Ο  Ντέμης μπήκε στο δωμάτιο και παίρνοντας ένα τσιγάρο μας είπε :
«-Δεν είναι αυτό ρε φίλε… Απλά δεν ξέρω πόσο θα αντέξω! Ξέρεις πως έχω ένα πρόβλημα στη γάμπα. Στην Ελβετία (όπου και έγινε το βασικό στάδιο προετοιμασίας της εθνικής) έκανα 27 (!!) ενέσεις για να αντέξω να μην πονάω, τουλάχιστον!»

Με σόκαρε αυτό που είπε, όμως στο βλέμμα του είδα την απόφασιστικότητά του. Το ίδιο γαλήνιο βλέμμα εντόπισα και στο Ζήση! Κι ας ήταν εκτός πλάνων!

«Θα μπω μέσα κι ότι βγει! Για ένα τέτοιο ματς ζω… Κι ας με βγάλουν σηκωτό! Ξέρεις πως είμαι εγώ.. Ούτε που με νοιάζει τώρα.. Ότι έχω και δεν έχω θα το δώσω.. Κι ότι γίνει!» ήταν η τελευταία κουβέντα του Ντέμη πριν φύγει!

(Ο Νικολαίδης ανάμεσα σε Λιλιάμ Τουράμ και Ντακούρ)

Η Λισαβόνα είναι μια υπέροχη πόλη. Δέος σου προκαλεί το τεράστιο άγαλμα του Ιησού Χριστού στη μια πλευρά της γέφυρας της 25ης Απριλίου. Ήθελα να το δω από κοντά… Αμ δε! Τρέχαμε ολημερίς με την κάμερα προκειμένου, παράλληλα με τις «ζωντανές τηλεφωνικές» ανταποκρίσεις να στέλνουμε και οπτικό υλικό!

Ο ΑΝΤ1 έπαιρνε υλικό μέσω του πρώτου ιδιωτικού, τότε, σταθμού της Πορτογαλίας, τον SIC! Έστελνα υλικό 3-4 φορές την μέρα.. Από νωρίς οι δημοσιογράφοι του SIC με συμπάθησαν κι ως καλοί ποδοσφαιρόφιλοι, οι περισσότεροι, μου εύχονταν νίκη της Ελλάδας επί της Γαλλίας..

(Tο κεντρικό στούντιο του σταθμού SIC με τους πολλούς “φιλέλληνες” φιλάθλους)

Πρόλαβα, στο ελάχιστο ενδιάμεσο, να βγω κάποιες βόλτες στην ιστορική πρωτεύουσα της χώρας. Να δω κάποια εμπορικά κέντρα που ήταν ανοιχτά ως τις 12 το βράδυ (!!) Να δω το Oceanário (ένα απίστευτο θαλάσσιο «μουσείο» – ενυδρείο με πλάσματα από όλες τις θάλασσες του πλανήτη μας) και περπατώντας στην παραλία να δω αραγμένο και το επιβλητικό γιοτ του Ρομάν Αμπράμοβιτς με τρία (!) ελικοδρόμια πάνω του..

«Γαλλία ελθών και τέσον η σειρά σου»… τρέλα!!

To  ματς με τη Γαλλία έγινε στο στάδιο «Ζορζ Αλβαλάδε» το γήπεδο της Σπόρτιγκ Λισαβόνας, αυτό με τα παρδαλά καθίσματα στις εξέδρες! Φθάνοντας εκεί, κανά δύο ώρες πριν την έναρξη είδα με δέος εκατοντάδες Έλληνες φιλάθλους και ένα τεράστιο πανό κρεμασμένο στην εξωτερική περίμετρο με… Ποντιακή φράση :
«Γαλλία ελθών και τέσον η σειρά σου, ναϊλή εσέ..» (Γαλλία ήρθε και η δικιά σου η σειρά, αλλοίμονό σου) Δέος κι ανατριχίλα μαζί… Πριν μπούμε στις εξέδρες έτυχε να βρούμε κάποιους Γάλλους συναδέλφους οι οποίοι μας το ξεκαθάρισαν :
«Δεν είναι και τόσο αουτσάϊντερ η Ελλάδα απόψε! Εάν μας… τρέξετε, πολλοί δικοί μας αστέρες δεν θα αντέξουν!» μας είπαν.. Όντως η εθνική μας έτρεξε πολύ σε εκείνο το ματς. Ακόμα και τώρα ορισμένα στελέχη εκείνου του θαύματος λένε πως η «γαλανόλευκη» έκανε κόντρα στη Γαλλία το καλύτερο παιχνίδι της στη διοργάνωση!

Όλοι πήγαν περίφημα. Ο Ντέμης έτρεξε για 61 λεπτά… Τέσσερα λεπτά πιο μετά ο Χαριστέας πέτυχε το γκολ της νίκης!! Τρέλα… Με ή χωρίς «ζωντανές» συνδέσεις όλα ήταν μια τρέλα. Την άλλη μέρα όταν μπήκα στο SIC για να στείλω τις ανταποκρίσεις, οι Πορτογάλοι με χειροκρότησαν!! Ο αντίκτυπος των ποδοσφαιρικών επιτυχιών ήταν αισθητός ΠΑΝΤΟΥ, σε κάθε τι Ελληνικό! Μάλιστα οι Πορτογάλοι συνάδελφοι έγιναν ακόμα πιο ένθερμοι “οπαδοί” της Ελλάδας ευχόμενοι νίκη της “γαλανόλευκης” επί των Τσέχων τους οποίους φοβόταν περισσότερο!!

Τρέλα και στις συνδέσεις για τις συνεντεύξεις των πρωταγωνιστών στα δελτία ειδήσεων των ιδιωτικών καναλιών όπου παραλίγο να γίνει Τζακ – Ποτ!
Ο Αντώνης Νικοπολίδης άργησε να έρθει στη σύνδεση για τον ΑΝΤ1 περίπου μισή ώρα… Το άγχος, μαζί με τη γκρίνια από το studio στο Μαρούσι, ακόμα το θυμάμαι!
Ποιος άραγε να συνυπολογίσει πως για να «κλείσουμε» τον γκολκίπερ έπρεπε να περιμένουμε έξω από το ξενοδοχείο της εθνικής ως τις 04.00 τα ξημερώματα;
Σε έναν άλλο τηλεοπτικό σταθμό ο Τάκης Φύσσας έβγαλε το ακουστικό κι έφυγε (!!) όταν κατάλαβε πως στην άλλη πλευρά της «γραμμής» ήταν ο δημοσιογράφος και κατά πολύ επικριτής της εθνικής Γιώργος Γεωργίου! Την ίδια ώρα είδα τον Καραγκούνη να γκρινιάζει επειδή σε έναν άλλο τηλεοπτικό σταθμό είχαν στο πάνελ συγγενικό του πρόσωπο με το οποίο ο ίδιος δεν είχε καλές σχέσεις…

Ο δε Νικοπολίδης μας είπε μετά τη συνέντευξη : «Ρε σεις.. Ποιος είναι αυτός με τον οποίο μιλήσατε σε ένα ρεπορτάζ στο χωριό μου; Εσείς είπατε πως είναι ο πατέρας μου, αλλά ο πατέρας μου έχει πεθάνει πριν λίγα χρόνια!!» Τρέλα!!

Φύγαμε την επόμενη μέρα για το Οπόρτο  όπου μας περίμενε ο ημιτελικός  με την Τσεχία. Για όσους δεν θυμούνται τόσο καλά, η συγκεκριμένη ομάδα ήταν μέχρι εκείνη την ώρα η πιο «αξιόπιστη» η πιο δυνατή ομάδα κι αρκετά ποιοτική στη διοργάνωση.

Το «μαγικό» τριήμερο στο Οπόρτο

Πλέον όλα κινούνταν σε μια άλλη διάσταση στη διοργάνωση. Η Ελλάδα ήταν στα ημιτελικά,  εμείς τρέχαμε σε κάθε τι που θα είχε ενδιαφέρον για τα κανάλια ενώ μαθαίναμε πως κι ο κόσμος … παγκοσμίως άρχισε να «ξεφεύγει». Τα πρώτα τσάρτερ με φιλάθλους χωρίς εισιτήριο (!!) άρχισαν να καταφθάνουν στην Πορτογαλία. Στα διεθνή ΜΜΕ προβάλλονταν τα επινίκια στις πλατείες της Αθήνας κι όπου αλλού υπάρχει Ελληνισμός.
Στην πρώτη προπόνηση,  στην Μπράγκα, πριν τον ημιτελικό είδαμε τόσους πολλούς εκπροσώπους του Τύπου από κάθε γωνιά του πλανήτη. Οι Γερμανοί καμάρωναν με ατέλειωτα αφιερώματα τον «Ρεχακλή» τους, Κινέζοι και Γιαπωνέζοι μας ρωτούσαν για τον πληθυσμό της Ελλάδας, τα… χούγια μας, τα εν γένει ενδιαφέροντά μας! Μετά την προπόνηση, ξανά.. τρέλα! Ο Ζαγοράκης μας έλεγε :

«Αφήστε ήσυχους τους ανθρώπους μας στην Ελλάδα! Πείτε κάτι.. Πήραν χθες τον πατέρα μου στο χωρίο και τον περιέφεραν στα χέριά λες και είναι ο επιτάφιος!!»
Ακόμα πιο εντυπωσιακό και το τηλεφώνημα του Βρύζα τα ξημερώματα!:
«Αποστόλη… Κάντε κάτι! Ο παππούς μου θέλει να βγει από το  σπίτι για να πάει στα χωράφια κι ένα τηλεοπτικό συνεργείο είναι έξι το πρωί έξω από την αυλή! Φοβάται ο άνθρωπος..»
Στον Πορτογαλικό βορρά είχε πολύ δουλειά αλλά είχε και τα καλά. Πώς να ξεχάσω τις όμορφες βραδιές όπου Έλληνες – Πορτογάλοι – Τσέχοι και άλλοι γλεντούσαν μαζί στις πλατείες του Οπόρτο δίπλα από τον ποταμό Ντούρο;

Λάτρες της μπύρας οι Τσέχοι αλλά ως εκεί. Οι «δικοί» μας δοκίμαζαν και το πολύ καλό ντόπιο κρασί. Εγώ δεν προλάβαινα και πολλά από δαύτα λόγω της δουλειάς!
Με τη διαφορά της ώρας τα πρώτα τηλεφωνήματα, για ανταποκρίσεις, ξεκινούσαν από τις 04.30 (!!) τοπικής ώρας. Βλέπετε λόγω της διαφοράς – δύο ώρες – έπρεπε να κανονίσουμε για την πρώτες κουβέντες στην εκπομπή του Παπαδάκη η οποία ξεκινούσε, κι αυτή, με εθνική Ελλάδος από τις πέντε το πρωί!
Ούτε την ονομαστική εορτή, βέβαια, μπόρεσα να χαρώ, καθώς την παραμονή του αγώνα με την Τσεχία (στις 30 Ιουνίου, της Σύναξης των Δώδεκα Αποστόλων) ο φόρτος εργασίας ήταν σχεδόν ελέγχου!

Χαρακτηριστικό το συμβάν στο κανάλι SIC του Οπόρτο όταν στην 2η ή την  3η φορά που πήγα τρέχοντας εκείνη τη μέρα πήρε η μάνα μου για να μου πει Χρόνια Πολλά.. Και η αντίδρασή μου σαν χτύπησε το κινητό;
Δίχως να προλάβω να δω το νούμερο άρχιζα να φωνάζω : “Έλα μάστερ.. Έχουμε αργήσει! Δες εικόνα κι όταν τη δεις πες να κάνουμε τσεκ και γρήγορα Play-Out! Γρήγορα γιατί θα χαθεί το κύκλωμα…” Σαν τώρα το θυμάμαι κι αυτό..
“Μάνα εσύ είσαι; Πάρε πιο μετά.. Θα δούμε πότε… Αργότερα, αύριο.. Θα δούμε!” της είπα.. Χρόνια μετά το μετανιώνω.. Γυρίζοντας το χρόνο πίσω όμως δεν ξέρω τι άλλο θα έλεγα.

Ακριβώς πριν από 15 χρόνια, όταν ο Δέλλας “πάγωσε” το χρόνο!! 

Την ημέρα του  αγώνα, σαν σήμερα πριν από 15 χρόνια θα μου μείνουν αξέχαστα δύο  πράγματα! Στο 2ο λεπτό όταν από το σουτ του Ροζίτσκι – μεγάλος παίκτης πράγματι – η μπάλα βρήκε στο οριζόντιο δοκάρι και μετά από τη δύναμη την ψάχναμε κοντά στην οροφή του “Ντραγκάο” και το δεύτερο, λίγο πριν τη λήξη της κανονικής διάρκειας..

Μου τηλεφώνησαν από Αθήνα να βγω από το γήπεδο και να στηθώ για το Live αμέσως μετά τη λήξη όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα! Πέρασα περιμετρικά του γηπέδου και την ώρα που ήμον ακριβώς πίσω από την εστία της εθνικής – κοντά στο 90′ – έκανε επίθεση η Τσεχία. Ο Κόλερ στόπαρε πραγματοποιώντας γυριστό σουτ. Ήμουν ακριβώς πίσω από το τέρμα όταν  είδα τη μπάλα να έρχεται ολοταχώς προς τα δίχτυα μας! “Πάει το φάγαμε..” σκέφτηκα αστραπιαία, ώσπου να με προλάβει το… πεπρωμένο, καθώς η μπάλα 5-6 μέτρα πριν την εστία μας και τον Νικοπολίδη εκτός τροχιάς της, πήρε φάλτσα (!!) και έφυγε άουτ… Το είδα ακριβώς σε μια νοητή ευθεία από την αρχική της πορεία.. Αμέσως άρχισα να τρέχω προς την έξοδο, για να βρω το τηλεοπτικό συνεργείο για την “ζωντανή” σύνδεση πιστεύοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά πως θα πάμε στον τελικό!

Δεν είδα Live το “ασημένιο” γκολ του Δέλλα με το οποίο τέλειωσε πρόωρα η παράταση. Είδα τους Έλληνες στην εξέδρα – μέσα από το διαχωριστικό κομμάτι του γηπέδου – να χοροπηδάνε! Είδα τους Τσέχους να βαράνε τα κεφάλια τους στα κάγκελα... Και μετά δεν πρόλαβα να δω τίποτε άλλο καθώς ήμουν στον “αέρα” για τις ανάγκες της σύνδεσης αλλά ΚΑΙ μεταφορικά!!

Με το γκολ “φύγαμε για τον τελικό και ψάξτε για εισιτήρια για Λισαβόνα!” (όπως έγινε το σύνθημα στις επόμενες ώρες)  Για να περάσουμε στις επόμενες αλησμόνητες στιγμές που ζήσαμε ώστε να ομορφαίνουν εσαεί την ύπαρξή μας!! Κι έγιναν ΤΟΣΑ ΠΟΛΛΑ στις επόμενες μέρες!!

Λίγα δευτερόλεπτα μόλις είχαν περάσει από όταν με… τάραξαν τα ουρλιαχτά των χιλιάδων Ελλήνων στο «Ντραγκάο» του Οπόρτο, μετά το γκολ του Δέλλα στον ημιτελικό του Euro 2004 και το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου – ή για να ακριβολογώ ΚΑΙ από το δικό μου μυαλό – ήταν : «Ε, ρε τι έχουμε να δούμε ακόμα…»

Για περίπου μιάμιση ώρα στη «ζωντανή» σύνδεση έξω από το γήπεδο προσφέραμε σε εικόνα και ήχο, όλοι εμείς οι απεσταλμένοι των «non right holder» (αυτοί που δεν έχουν δικαιώματα της μετάδοσης των αγώνων) τηλεοπτικών σταθμών, την απόλυτη ευτυχία, το ντελίριο ενθουσιασμού, την έκσταση των ανθρώπων με βαμμένα «γαλανόλευκα» πρόσωπα, των… τσολιάδων, των ανθρώπων με… χλαμύδες και περικεφαλαίες!!

Και τι δεν ακούγαμε από τους δακρυσμένους, τους πιο ευτυχισμένους θνητούς της οικουμένης…
Γιατί, αλήθεια είναι, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω να κρατήσω στην ζωή μου από εκείνες τις ημέρες είναι αυτό!

 Ότι ήρθα σε επαφή και μοιράστηκα για μεγάλο χρονικό διάστημα τον ψυχολογικό οίστρο, με ΠΟΛΥ ευτυχισμένους ανθρώπους… Με τους πιο «πλούσιους» συναισθηματικά ανθρώπους που συνάντησα στη ζωή μου!!

Στη Λισαβόνα, όπως να ΄ναι και χωρίς εισιτήριο!

Φύγαμε από το Οπόρτο την επομένη του ημιτελικού κι αφού έστειλα μέσω του συνεργαζόμενου τηλεοπτικού σταθμού ότι υλικό είχαμε από τα πανηγυρικά ως τις πρώτες πρωϊνές ώρες.. Μαζί με τους Έλληνες είχαν βγει στους δρόμους και τις πλατείες της πόλης κι αρκετοί ντόπιοι.. Το είπα, το λέω και θα το ξαναλέω, οι Πορτογάλοι μας «πήγαιναν» πολύ! Ήμασταν μακράν οι πιο συμπαθείς φιλοξενούμενοι στη διοργάνωση, όχι μόνον γιατί οι απανωτές επιτυχίες της εθνικής Ελλάδος μας έκαναν Παγκοσμίως συμπαθείς αλλά κυρίως διότι ήμασταν με διαφορά και οι πιο σωστοί στην εν γένει συμπεριφορά μας!!

Βέβαια μαζί με όλα αυτά, άρχισε να εξελίσσεται το μεγάλο πρόβλημα (!!) των Ελλήνων εκείνες τις ώρες… Το εισιτήριο του τελικού.. Αυτό το «ευλογημένο», το «χρυσαφένιο», το «πολύτιμο» αλλά και τόσο ανάρπαστο, συνάμα, πράγμα που ήθελαν ΟΛΟΙ τόσο πολύ!
Ήδη στο Οπόρτο είχαν ταξιδέψει ορισμένα τσάρτερ με προοπτική επιστροφής στην Ελλάδα μετά το ματς με την Τσεχία. Νομίζω πως αυτά τα σκάφη επέστρεψαν στην πατρίδα κάτι περισσότερο από μισο-άδεια!

Δεν υπήρχε εξασφάλιση εισιτηρίου του τελικού αλλά ποιος νοιάζονταν; Είχαμε μάθει και για κάποια τσάρτερ που ξεκίνησαν ή προσπάθησαν να ξεκινήσουν για την Πορτογαλία φορτωμένα με κόσμο δίχως καν να υπάρχουν εισιτήρια… Μαθαίναμε και γι’  αυτόν το χαμό!
Κόσμος που ξέμεινε, συνεχίζοντας την πορεία προς την πρωτεύουσα της χώρας χωρίς να έχει «κλείσει» όχι μόνον το εισιτήριο αλλά και το μέρος που θα έμενε!
Χαρακτηριστικό ήταν πως από το πρακτορείο που έκλεινε τα δικά μας ξενοδοχεία, από αγώνα σε αγώνα – έτσι πήγαινε το πράγμα με τις νοκ άουτ καταστάσεις – μας ενημέρωσαν ότι στο ξενοδοχείο όπου μέναμε πριν το ματς με τη Γαλλία, μια βδομάδα πριν, η τιμή για το Σαββατοκύριακο του τελικού ήταν σχεδόν πενταπλάσια για κάθε διανυκτέρευση!!

Εκείνο το βράδυ της 1ης Ιουλίου 2004, μάθαμε, πως τα περισσότερα ταξιδιωτικά πρακτορεία – από αυτά που έστελναν κόσμο στην Πορτογαλία – δεν έκλεισαν καθόλου λόγω της ζήτησης που υπήρχε.
Όσο για την ατμόσφαιρα στην ομάδα, θα πω μονάχα αυτό! Όταν πήγαμε – πάλι κοντά στα μεσάνυχτα – στο ξενοδοχείο της εθνικής για να «κλείσουμε» παίκτη για το «ζωντανό» της επόμενης ημέρας, ανέβηκα με ευκολία γιατί κάτω στο Λόμπι δεν ήταν… ψυχή!

Οι παίκτες και τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής ήταν μαζεμένοι σε 2-3 δωμάτια και χάζευαν σχεδόν αποσβολωμένοι τις εικόνες των διεθνών τηλεοπτικών δικτύων (RTP, BBC, CNN κλπ) από τα πανηγύρια των «εκατομμυρίων Ελλήνων» στο κέντρο της Αθήνας, στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Σίδνεϊ… Όπου τέλος πάντων υπήρχε εικόνα!
Ανακάλυψα, έστω κι έτσι, το σπουδαιότερο ΤΟΝΩΤΙΚΟ για την ομάδα ενόψει της κάθε πρόκλησης που ακολουθούσε!!

Φθάνοντας στη Λισαβόνα γίνονταν άμεσα αισθητό το γεγονός της έλλειψης κλινών… παντού!! Ακόμα και σε κάμπιγκ πήγα για ρεπορτάζ όπου Έλληνες ήταν φιλοξενούμενοι (!) σε σκηνές προκειμένου κάπου να ξεκουραστούν. Ο επόμενος προορισμός του ρεπορτάζ, το αεροδρόμιο όπου άρχισαν να καταφθάνουν το ένα μετά το άλλο τα τσάρτερ της «χαράς»! Μου έλεγαν από το κανάλι, μέσα στον κακό χαμό :
«Ψάξε  και κάνε δηλώσεις… επωνύμων, όσους περισσότερους μπορείς!!»
Έβγαιναν τα «γαλανόλευκα» λεφούσια από τις αίθουσες αφίξεων κι άντε να δεις εκεί, ηθοποιούς, τραγουδιστές και τέτοια πράγματα! Μα, έτσι «βαμμένοι» και αναλόγως «στολισμένοι» που ήταν, πώς να τους αναγνωρίσεις ;

Η όλη πίεσή μου, ξεπεράστηκε όταν ξαναπήγα στα κεντρικά γραφεία του SIC να στείλω το πρώτο υλικό της ημέρας. Οι γνώριμοί μου, πλέον, Πορτογάλοι συνάδελφοι και τεχνικοί πάλι με αποθέωσαν λέγοντας μεταξύ άλλων.. :
«Τώρα δεν θα μας νικήσετε, αλλά αν είναι να γίνει αυτό, τουλάχιστον θα χάσουμε από εσάς!!»

Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της… ροής του ρεπορτάζ διαδραματίστηκε στην επιστροφή μου στο ξενοδοχείο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα! Ένας συνάδελφος με περίμενε και μου είπε :
«Πάμε μια βόλτα στο White Elephant; Είναι το καλύτερο καμπαρέ της πόλης. Δουλεύουν πολύ καλές Βραζιλιάνες! Πολύ χλιδάτο..» και του απάντησα τόσο… απλά :

«Να σου πω… Επειδή πάλι δεν πρόλαβα το room service ανοιχτό , θα έχει εκεί τίποτε να φάμε; Κανένα κλαμπ σάντουϊτς; Καμιά τονοσαλάτα.. Κάτι..»

Παραμονή τελικού… Αγωνία και λαχτάρα!

Σάββατο 3 Ιουλίου. Πρωί – πρωί στο «μεροκάματο». Από τις πέντε τα ξημερώματα οι τηλεφωνικές ανταποκρίσεις κι έξω από το  ξενοδοχείο το τηλεοπτικό συνεργείο να περιμένει για το σεργιάνι σε ότι θυμίζει Ελλάδα και Euro!

Η πρώτη έκπληξη σε μια μεγάλη πλατεία, στην προέκταση της Avenida de Libertade όπου εκατοντάδες ντυμένοι στα «γαλανόλευκα» ξύπνησαν με τα τραγούδια τους Πορτογάλους ενώ πολλοί από αυτούς έψαχναν και για κανένα εισιτήριο του τελικού (βεβαίως – βεβαίως)!
Εκεί μας πλησίασε ένα καλοντυμένος τύπος ο οποίος μας συστήθηκε ως αξιωματούχος της οργανωτικής επιτροπής ζητώντας το εξής… κουφό :
«Εδώ είναι ένα συνεργείο της ARD (Γερμανική τηλεόραση). Παρακαλώ να κάνετε μια έκκληση στα.. Ελληνικά που θα μεταδοθεί απευθείας και θα μεταδίδεται συνεχώς σήμερα στην Γερμανία όπου θα πείτε να μην ξεκινήσουν κι άλλοι συμπατριώτες σας για την Πορτογαλία γιατί δεν υπάρχουν ούτε εισιτήρια αλλά ούτε και ξενοδοχεία για να μείνουν!»

Κι όταν το ρώτησα εάν έχει στοιχεία για αυτά που λέει, μου απάντησε πως με «επίσημα στοιχεία» από το βράδυ της προηγούμενης μέρας πέρασαν τα σύνορα της Γαλλίας με κατεύθυνση, προφανώς, τη Λισαβόνα πάνω από 1000 Ι.Χ. με ενδείξεις – φανταστείτε πως θα ήταν στολισμένα κι αυτά – οτι πρόκειται για Έλληνες!!
Στα Ελληνικά, που δεν γνώριζε, είπα μόνον ότι εδώ η χώρα μας ζει μεγάλες στιγμές και πως όντως τα εισιτήρια του αγώνα είναι δυσεύρετα!
Δεν μου πήγαινε με τίποτα εκείνη την ώρα να ξεστομίσω σε οποιονδήποτε συμπατριώτη μου τη φράση «Μην έρχεσαι εδώ..»

Το απόγευμα πάνω από δύο χιλιάδες Έλληνες ταξιδιώτες είχαν κυκλώσει το ξενοδοχείο όπου διέμεναν τα μέλη της ΕΠΟ. Όλοι έψαχναν το εισιτήριο, αλλά εκείνες τις ώρες ούτε τους παράγοντες δεν μπόρεσαν να βρούν!
Γυρίζοντας στο δωμάτιο, αργά πάλι και καταπονημένος, ήρθε η πληροφορία στο κινητό μου με sms πως σε μια μικρή πλατεία της πόλης θα  έβγαιναν σε κυκλοφορία 1500 εισιτήρια του τελικού! Δεν ξέρω πως μου βγήκε, αλλά το μόνο που ψέλλισα ήταν το :
«Ωχ.. Δεν είναι καλό αυτό!»

Ανήμερα του Ιστορικού θριάμβου

Δεν περίμενα τίποτε λιγότερο εξοντωτικό από την ημέρα του τελικού, με όλα όσα είχαν συμβεί ως τότε!
Πήγαμε γύρω στις 05.30 το πρωί, τοπική ώρα, σε εκείνη την πλατεία όπου «ακούστηκε» πως θα κυκλοφορήσουν εισιτήρια γιατί τότε ξεκίνησε και το πρώτο «ζωντανό»!

Είδα εκατοντάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας να κοιμούνται στα παγκάκια, στα πεζοδρόμια (!) στο γρασίδι τα πλατείας προκειμένου να πάρουν θέση στην ουρά! Τους ξυπνήσαμε με τα φώτα και τους ήχους των εξαρτημάτων αλλά δεν τους πείραξε καν.. Στήθηκαν στην ουρά και περίμεναν… Όσο περνούσε η ώρα τόσο ανησυχούσαν, ώσπου γύρω στις 12.00 ήρθαν 3-4 κλούβες της αστυνομίας.. Μέσα σε μια από αυτές (σιδερόφραχτη γαρ) ένας παράγοντας της ΕΠΟ ανακοίνωσε με μια… ντουντούκα πως :
«Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να εξασφαλίσουμε τα εισιτήρια και γι’ αυτό πρέπει ο κόσμος να φύγει..»
Της κολάσεως έγινε, μην πω άλλη λέξη, στο επόμενο 5λεπτο! Η εν λόγω κλούβα δέχθηκε από πέτρες, κινητά τηλέφωνα (!), μπουκάλια μέχρι και τους κάδους σκουπιδιών της πλατείας. Ευτυχώς οι αστυνομικοί είχαν περισσότερο αμυντικές-κατευναστικές τάσεις παρά επιθετικές! Δεν σημειώθηκε καμιά σύλληψη καθώς η «αμαρτωλή» κλούβα έκανε όπισθεν κι έφυγε με αποτέλεσμα να εκτονωθεί η κατάσταση. Απέμεινε μόνον το ανάθεμα και μεγάλη απογοήτευση!
Ως το μεσημέρι, και λόγω της αφόρητης ζέστης (με υψηλά ποσοστά υγρασίας) είχα αλλάξει για 3η φορά ρούχα καθώς ίδρωνες πολύ εύκολα. Φανταστείτε να είναι κανείς στο πόδι για 6-7 ώρες. Λίγο πριν φύγουμε για το γήπεδο, μάθαμε πως με εντολή της Πορτογαλικής Κυβέρνησης «κλείστηκαν» 2-3 πλατείες με τεράστιες γιγαντο-οθόνες προκειμένου να δούνε τον τελικό οι χιλιάδες Έλληνες που ήταν στη Λισαβόνα χωρίς εισιτήριο. Με ικανοποιητικό κέτεριγκ (όλα  κερασμένα, αναψυκτικά, μπύρες, χάμπουργκερ κλπ).

Στο γήπεδο πήγαμε δύο ώρες πριν το παιχνίδι και εκεί μου έγινε επίσης αντιληπτή η παρουσία πάνω από δύο χιλιάδων Ελλήνων οι οποίοι χωρίς εισιτήριο – ελπίζοντας και σε ένα θαύμα – προτίμησαν να «ακούσουν» έξω από το Ντα Λουζ το ματς παρά να πάνε στις prive «τηλε-εξέδρες»!
Το τι έγινε στον τελικό είναι γνωστό! Απλά επιβεβαιώθηκε η σιγουριά κάποιων διεθνών με τους οποίους είχα μιλήσει από το προηγούμενο απόγευμα περί του τρόπου που θα χρησιμοποιούσαμε για την νίκη!

Δεν είδα πολλά από την απονομή διότι ο οδηγός του συνεργείου μου είπε να φύγουμε αμέσως μετά τη λήξη – πριν αρχίσουν να αδειάζουν οι εξέδρες και να γεμίζουν οι γύρω δρόμοι – έτσι ώστε να πάμε και να προλάβουμε την αποστολή της εθνικής στο ξενοδοχείο, περίπου 10-12 χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο!
Μοναδική κι αξέχαστη η πορεία προς εκείνο το σημείο στα προάστια της πόλης. Ο Ισπανός οδηγός κι οπερατέρ που χρησιμοποιούσα ξεδίπλωσε μια Ελληνική σημαία δένοντάς την τη βάση της κεραίας δίπλα στην πόρτα του! Όταν τον ρώτησα αν πρέπει να το κάνουμε αυτό εκείνες τις ώρες σε μια πόλη που έχασε τελικό μου είπε :
«Φίλε μου κι εγώ το χάρηκα! Μην φοβάσαι, εδώ δεν θα κάνουν τίποτε.. Στην Λισαβόνα είσαι! Απόψε όσοι δεν ήταν με την Πορτογαλία ήμασταν με την Ελλάδα..»

Όντως μπόρεσα να δώ εκατοντάδες – χιλιάδες πικραμένες φάτσες αλλά καμιά χειρονομία! Μάλιστα σε 2-3 φανάρια είδα καμπόσους να χειροκροτάνε προς τη σημαία!! Σαν τι άλλο έμελε να δω;; Κι όμως, είχε κι άλλα ετούτη η νύχτα!

Η μέθη στα επινίκια, ο Καραμανλής, ο Παπανδρέου και οι πέντε… «θείτσες»

Φθάσαμε στο ξενοδοχείο όπου διέμενε η αποστολή της εθνικής Ελλάδος σχετικά νωρίς, προκειμένου να «στήσει» η κάμερα και να αρχίσουν νωρίς – νωρίς οι «ζωντανές» συνδέσεις.
Εκεί με περίμενε άλλο ένα Πορτογαλικό… σοκ!

Πέντε – έξι ηλικιωμένες κυρίες (από 65 και βάλε) ξεπρόβαλαν στο μισοσκόταδο από το απέναντι πεζοδρόμιο και σιγά-σιγά πλησίασαν κοντά στις κάμερες στην είσοδο του ξενοδοχείου..
Η εικόνα μου θύμιζε αυτές τις φιγούρες στα χωριά της Ελληνικής υπαίθρου – κυρίως τους ζεστούς μήνες – όπου στα κατά τόπους επαρχιακά σταυροδρόμια, κάτω από από τις τρεμάμενες λάμπες στις ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ υπάρχουν οι ηλικιωμένες της γειτονιάς στη διαδικασία της.. κοινωνικής κριτικής!
Αυτές οι… «θείτσες» όμως ήρθαν πιο συνειδητοποιημένες!  Όταν ρώτησα, στα σπαστά μου Ισπανικά, γιατί ήρθαν εδώ και τι ήθελαν, πήραν μια εντυπωσιακή απάντηση από την πιο… social persona !
«Α, εμείς εδώ της γειτονιάς είμαστε! Ήρθαμε όμως να δούμε αυτούς που μας νίκησαν! Μάθαμε πως μένουν εδώ..»

Φοβερή απάντηση, φοβερές οι σκηνές που ακολούθησαν. Πρώτα το πούλμαν της εθνικής με τους παίκτες, τους περισσότερους… μεθυσμένους από το νέκταρ της χαράς κι από κάποια μπουκάλια ουίσκι που ήταν στο πούλμαν. Ο πιο… «ευτυχής» Γιώργος Καραγκούνης ενεφανίσθη ημίγυμνος (από τη μέση και κάτω με ένα περήφανο σώβρακο) ενώ στο κεφάλι του φορούσε ένα στέμμα! Μας συστήθηκε ως «Ελλάδα Μις Ευρώπη..»!! Είπε πολλά στις κάμερες. Ούτε εμείς καταλαβαίναμε τι έλεγε, ούτε αυτός φυσικά!
Έρχονταν πολλοί σε αυτό το μεταμεσονύχτιο γλέντι. Κάποια στιγμή είδα τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή έχοντας μάθει πριν από κάτι παρατρεχάμενούς τους πως στα αποδυτήρια «τίναξε» στον αέρα, μετά το ματς, τον Ρεχάγκελ!

Μετά ήρθε ο τότε αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου.. Αφού την παλέψαμε λίγο να βρούμε το σκορ, «ρωτήσαμε» για τον σκόρερ.. Όλα καλά! (Τον πάω τον ΓΑΠ.. Οριεντάλ!)
Το εκεί γλέντι κράτησε ως τις 02.00 τοπική ώρα. Το κινητό μου είχε μπλοκάρει από τις κλήσεις – εκτός δουλειάς – και τα μηνύματα.. Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων!
Ξαναπήγα για ύπνο νηστικός για πολλοστή φορά μα τόσο χαρούμενος! Ήταν το τελευταίο μου βράδυ στην Πορτογαλία!!

Έχασα το «γάμο» αλλά είδα τις… Νύφες!

Την επομένη του Θριάμβου απλά το πρόγραμμα είχε μια αποστολή υλικού – και πόσο πράγμα, έτσι; – από το SIC όπου οι Πορτογάλοι συνάδελφοι, δημοσιογράφοι και τεχνικοί μου έδιναν συγχαρητήρια (!) λέγοντας μεταξύ άλλων πως :
«Μπράβο σας, αφού μας κερδίσατε δύο φορές εδώ μέσα.. Τι άλλο να πούμε!».
Μετά στο αεροπλάνο της επιστροφής, μέσω Φρανκφούρτης, όπου με περίμενε άλλη μια αξιομνημόνευτη έκπληξη (τελειωμό δεν είχαν..).
Στο διπλανό κάθισμα προς  την Γερμανική πόλη, κάθονταν ένας κοκκινομάλλης που όμως «κάτι μου έλεγε» η φυσιογνωμία του.. Τον κοιτούσα, τον ξανακοίταζα και εν τέλει μπήκα στον πειρασμό να τον ρωτήσω, στη διεθνή γλώσσα (Αγγλικά) :
«-Συγγνώμη κύριε.. Κάτι μου θυμίζετε! Ποιος είστε..»
Η απάντησή του, μέσα σε ένα πλατύ χαμόγελο :
«Είμαι ο Ντάμιεν Λούϊς. Ο… Δαμιανός στα Ελληνικά, φίλε μου, ηθοποιός!»
Το μόνο κακό εκείνη την ώρα είναι πως είχε τελειώσει η μπαταρία του κινητού να βγάλω καμιά φωτογραφία.. Κρίμα!

«-Ήσασταν στην Πορτογαλία για κάποια δουλειά..;» τον ρώτησα και η απάντησή του, μέσα στο πνεύμα των ημερών μου γέμισε την ημέρα :
«Όχι… Ήρθα να δω τον τελικό! Πανηγύρισα τη νίκη της Ελλάδας! Πριν λίγο καιρό τέλειωσαν τα γυρίσματα της ταινίας Νύφες του Παντελή Βούλγαρη! Δέθηκα με την ταινία, με την υπόθεσή της και βέβαια με την Ελλάδα! Έτσι όπως πήγε η εθνική σας έκανα το παν να βρεθώ στον τελικό και ευτυχώς το πρακτορείο μου βρήκε εισιτήριο!»
Τότε θυμήθηκα που τον είχα ξαναδεί πρόσφατα..
«Μου άρεσε πολύ η πολεμική σειρά «Bands and brothers». Εκεί σας έβλεπα. Δεν ήξερα για την ταινία που μου λέτε..»

Κι αυτός με ξανα-«έστειλε» φανερά ενθουσιασμένος :
«Ούτε εγώ ήξερα πολλά για την χώρα σας. Όμως σας αγάπησα όλους! Αγάπησα την ιστορία Είστε καταπληκτικοί! Το είδα στη Λισαβόνα, στο γήπεδο. Το είχα δει και πριν στα γυρίσματα!»

Είπαμε κι άλλα πράγματα γύρω από από τα χολιγουντιανά πεπραγμένα, ώσπου να φτάσουμε στην Φρανκφούρτη κι ο  καθένας να ακολουθήσει το δρόμο  του. Αυτός πήγαινε Αγγλία, ενώ εγώ φθάνοντας στο γκισέ του αεροδρομίου για τσεκ-άουτ προς Αθήνα άκουγα από όλο τον κόσμο… «συγχαρητήρια» για την κατάκτηση του Euro!
To πανηγύρι στο Καλλιμάρμαρο δεν το είδα αλλά, πιστέψτε με, μάλλον δεν μου έλειψε ποτέ! Είχα δει, είχα νιώσει, είχα ρουφήξει στα βάθη της ψυχής μου τόσα άλλα!

Όσο αναπνέω θα τα θυμάμαι… Μιλάμε για τις ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ στιγμές της ζωής μου.. Μετά τα παιδιά μου και την οικογένειά μου.. Σαν τι άλλο να μου μέλλει να  δώ;

The End