Τσίπουρο, με ή χωρίς γλυκάνισο;

Το τσίπουρο αποτελεί μια γοητευτική όσο και πονεμένη ιστορία στην Ελλάδα. Γοητευτική καθώς αποτελεί μια μακροχρόνια παράδοση αιώνων που ολοκλήρωνε τον κύκλο του τρύγου και μάζευε την παρέα γύρω από τα καζάνια. Πονεμένη καθώς μόλις το 1988 επιτράπηκε με νόμο η παραγωγή του για απευθείας κατανάλωση μετατρέποντας το τσίπουρο από «οικιακό» σε μαζικό προϊόν.

Το τσίπουρο παράγεται κυρίως από την απόσταξη των στέμφυλων δηλαδή των υπολειμμάτων των σταφυλιών μετά τη εξαγωγή του μούστου. Τα υπολείμματα αυτά μπορεί να είναι φλοιός σταφυλιού, κουκούτσια ή και μούστος που ζυμώνονται και κατόπιν αποστάζονται σε μια απαιτητική διαδικασία. Το προϊόν της απόσταξης αποτελείται από κλάσματα δηλαδή από μέρη που ονομάζονται εθιμικά κεφαλή, καρδιά και ουρά. Η κεφαλή που είναι η αρχή της απόσταξης είναι πλούσια σε αλκοολικούς βαθμούς, δυνατή και επιθετική ενώ αντίστοιχα η ουρά, στο τέλος της απόσταξης έχει βαθύτερη γεύση και άρωμα. Η καρδιά είναι συνήθως αυτή που εμφιαλώνεται ενώ η κεφαλή και η ουρά χρησιμοποιούνται στην επόμενη παρτίδα [συνήθως].

Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδας κατά τη διαδικασία της απόσταξης προστίθενται αρωματικά στοιχεία όπως γλυκάνισος, μπαχαρικά, κρόκος, μάραθος και άλλα με σκοπό να ενδυναμώσουν τα αρώματα του αποστάγματος.

Η παραγωγή τσίπουρου αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία που απαιτεί γνώση και εμπειρία, ενώ καθοριστικοί παράγοντες για την ποιότητα του τσίπουρου είναι η ποικιλία των σταφυλιών, ο αμπελώνας, ο τρύγος, η θερμοκρασία και οι συνθήκες οινοποίησης και απόσταξης.

Κυκλοφορούν πλέον εμφιαλωμένα τσίπουρα υψηλής ποιότητας και γευστικής αξίας ως αποτέλεσμα ελεγχόμενων διαδικασιών απόσταξης που αξίζει να τα γευόμαστε στην πλήρη τους έκταση δηλαδή μύτη, στόμα, επίγευση, ένταση, σώμα, βάθος ενώ πάντα υπάρχει και η επιλογή του ούζου, τι λέτε; Με ή άνευ;

Πηγή: fnl-guide.com