πριν από 21 χρόνια, ο Γιώργος Μητσιμπόνας… έφυγε
Δεν χρειάζονται μόνο παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα και θα το συνειδητοποιήσεις… Μερικές φορές μάλιστα ένα και μόνο φτερούγισμα των βλεφάρων αρκεί να σε παρασύρει στην αιωνιότητα, πριν σε πλημμυρίσει μια γαλήνη που όμοιά της δεν έχεις ξανανιώσει… Είναι το διαβατήριό σου, λένε… Για τη γειτονιά των αγγέλων…
Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο χρόνος παγώνει και σαν κακόγουστη φάρσα, σκηνοθετημένη θαρρείς από καιρό, κάποιος περιμένει υπομονετικά να κόψεις το ένα και μοναδικό εισιτήριο για να αρχίσει να ξετυλίγει την μπομπίνα με το ασπρόμαυρο φιλμ όλης σου της ζωής… Αυτό λένε αλαφρώνει την ψυχή σου ξεκουράζοντας τα μάτια από την εκθαμβωτική λάμψη που ποτίζει το διάβα σου… Σε αυτό, όλες τις σκηνές τις έγραψες μόνος σου…
Είναι άλλωστε και το μόνο που έχεις δικαίωμα να στριμώξεις στις αποσκευές σου για το ταξίδι… Κάποιοι μάλιστα υποστηρίζουν πως το βλέπεις ξανά και ξανά και οι σκηνές που έπαιξες σωστά θα σου χαρίζουν απλόχερα αιώνια ευτυχία… Παράδεισο αποκαλούν αυτό το κομμάτι… Σε όσες πάλι η «ερμηνεία» σου ήταν ερασιτεχνική, θα νιώθεις τη δυστυχία που προκάλεσες στους άλλους, εγκλωβισμένος διαρκώς σε έναν λαβύρινθο που θα βλέπεις την έξοδο, όχι όμως το μονοπάτι που οδηγεί σε αυτήν… Και αυτό το κομμάτι είναι η Κόλαση…
Χωρίς επιστροφή…
Το μόνο σίγουρο είναι πως ο Γιώργος Μητσιμπόνας τη μόνη δυστυχία που προκάλεσε στους συνανθρώπους του ήταν πως έκοψε το ένα και μοναδικό εισιτήριο πολύ νωρίς, αφήνοντας πίσω του δυσαναπλήρωτο κενό και πόνο… Αυτό βλέπεις ήταν το τίμημα για να γίνει συμπαίκτης των αγγέλων…
13 του Σεπτέμβρη, παραμονή του Σταυρού πριν ακριβώς 21 χρόνια, ο Γιώργος είχε αδόκητο ραντεβού με τον Χάρο και τη μεταγραφή του σε άλλες αλάνες, άλλα γήπεδα που φωτίζουν αιώνιο φως… Το καμάρι του Κάμπου που είχε ταξιδέψει στα ουράνια μια ολόκληρη πόλη, έπαιρνε τον ίδιο δρόμο, χωρίς όμως επιστροφή… Οι τίτλοι τέλους έπεφταν με φόντο γκρι, ηλιοκαμένο… Όπως αυτό της ασφάλτου λίγο έξω από το χωριό Γιάννουλη, όντας το τελευταίο θύμα μιας κατάρας που θέλει την ομάδα της ΑΕΛ να χάνει τα παιδιά της στην άσφαλτο, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως μερικές ιστορίες είναι τόσο άδικες που σε αναγκάζουν, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, να ξεκινήσεις από το τέλος τους…
Ήταν λίγο πριν το μεσημέρι ενός ακόμα Σαββάτου υποταγμένου στο έλεος του αδυσώπητου ήλιου που είχε καταλάβει από νωρίς τη θέση του στον φιλόξενο ουρανό του Κάμπου και ο Γιώργος Μητσιμπόνας αναχωρούσε, μαζί με τον Νίκο Μίχο, από τη Λάρισα – μετά το τέλος της προπόνησης με τα παιδιά της ακαδημίας ποδοσφαίρου του ΑΟΔ Λάρισας – για τον Τύρναβο. Εκεί τους περίμενε η ομάδα της Α.Ε. Τυρνάβου για να ταξιδέψουν στην Κοζάνη, όπου είχε προγραμματιστεί φιλικό παιχνίδι με την τοπική ομάδα.
Τότε ήταν που η δολοπλόκος ζωή τον έκανε να μοιάζει με μαριονέτα παραδομένη στις ορέξεις της και σκηνοθετώντας περίεργες συγκυρίες που καιροφυλακτούν σχεδόν πάντα πίσω από μια τεράστια συμφορά, απέδειξε πως δεν τον υπολόγιζε πια… Η μάλλον τον προόριζε για κάτι ανώτερο…
Κάποια χαρτιά που έπρεπε να φωτοτυπήσει και να επιστρέψει, ανάγκασαν τον Γιώργο να γυρίσει πίσω κι εξαιτίας αυτής της καθυστέρησης, οι δύο άντρες να χάσουν το πούλμαν της αποστολής. Αν και το ρεζερβουάρ ήθελε πολύ ακόμα να αδειάσει, αποφάσισαν να σταματήσουν για βενζίνη στο χωριό Γιάννουλη, προκειμένου να αποφύγουν στη συνέχεια άλλες στάσεις στον δρόμο. Ο Μητσιμπόνας μάλιστα προσφέρθηκε να ξεκουράσει τον Μίχο ο οποίος βρισκόταν διαρκώς στο τιμόνι τις τελευταίες ημέρες και κάθισε στη θέση του οδηγού του μοιραίου «Opel corsa». Σε λιγότερο από ένα χιλιόμετρο ένας μοιραίος ελιγμός, προκειμένου να αποφευχθεί η σύγκρουση με ένα αγροτικό που βγήκε απότομα από το χωματόδρομο στον κεντρικό, δεν θα άφηνε πολλά περιθώρια. Το αμάξι στο οποίο επέβαιναν οι δυο άντρες βρέθηκε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά στο 5ο χλμ του δρόμου Λάρισας – Τύρναβου με το φορτηγό του 72άχρονου Σταύρου Τζιάτζια από την Αγιά Λάρισας.
Τα τραύματα του Γιώργου αποδείχθηκαν τα πιο σοβαρά εκ των τριών. Μεταφέρεται αμέσως στον Σταθμό Πρώτων Βοηθειών του Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας και από εκεί οδηγείται κατευθείαν στο χειρουργείο. Πριν καν ωστόσο ξαπλώσει στο χειρουργικό κρεβάτι, αφήνει την τελευταία του πνοή, χάνοντας ίσως τη μοναδική μάχη εντός και εκτός γηπέδου…
Επίσημα αίτια θανάτου σύμφωνα με τον διευθυντή της κλινικής, κ. Αγορογιάννη, τα πολλαπλά κατάγματα και η ακατάσχετη εσωτερική αιμορραγία. Τραγικές φιγούρες, η σύζυγός του Βάσω και οι δύο κόρες του που ξεσπούν σε λυγμούς μόλις οι γιατροί ανακοινώνουν το θάνατο του αγαπημένου τους.
Την ίδια ώρα, η αποστολή της ΑΕΛ που έχει αναχωρήσει χωρίς τους Μητσιμπόνα, Μίχο, κάνει στάση στα Σέρβια, όπου ο συμπαίκτης τους Στ. Γκουντελίτσας, αφού πληροφορείται τηλεφωνικώς από τον πατέρα του αδικοχαμένου άσου το τραγικό γεγονός, ενημερώνει, τόσο τον προπονητή του Μιχάλη Ζιώγα, όσο και τον γενικό αρχηγό Αλέξανδρο Μπότη. Η είδηση επιβεβαιώνεται μετά από επικοινωνία με συγγενείς του Μητσιμπόνα και όλα τριγύρω γίνονται θολά… Τα μάτια δακρύζουν και το βλέμμα φορτωμένο με ανθρώπινο καημό λογχίζει υπόσχεση να μην ξεχαστεί ποτέ ο αρχηγός και η φανέλα με το «4» στην πλάτη… Ένα νοερό «γιατί;» που θα μείνει για πάντα αναπάντητο, πλανάται μετέωρο…
Η είδηση αντηχεί αστραπιαία στην πόλη που αγάπησε όσο τίποτα και μοιάζει με ψέμα… Ο Γιώργος δεν ζει πια…
Επιθανάτιος ρόγχος
Την επομένη, Κυριακή είναι μια μέρα δύσκολη… Η θεσσαλική γη ανοίγει τα σπλάχνα της για να υποδεχθεί ένα γνήσιο τέκνο της και ταυτόχρονα ένας επιθανάτιος ρόγχος θα σκίσει τον ουρανό, ακολουθώντας τον εκεί ψηλά. Πλήθος κόσμου, επώνυμοι και ανώνυμοι, συγγενείς και φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι θα πουν το τελευταίο αντίο σε έναν δικό τους άνθρωπο.
«…μπορεί ο Γιώργος Μητσιμπόνας να μην βρίσκεται πλέον ανάμεσά μας, όμως το παράδειγμά του αποτελεί οδηγό και έμπνευση για τις νέες γενιές των Λαρισαίων και κυρίως για όλους αυτούς που καλούνται να γίνουν άξιοι συνεχιστές της ιδέας που ονομάζεται ΑΕΛ», αναφερόταν χαρακτηριστικά στην επίσημη ανακοίνωση της ομάδας στην οποία ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά.
Την ίδια ημέρα η μεγάλη αγάπη του, η ΑΕΛ επικρατούσε, εκτός έδρας, 3-2 του Λεβαδειακού και ο Γιώργος θα έφευγε νικητής…