«Αν δεν ήμουν δυσλεκτικός…». Ένα υπέροχο μήνυμα του Ολυμπιονίκη Σπύρου Γιαννιώτη
Μίλησε την βιωματική του εμπειρία σχετικά με την δυσλεξία,
Για όσα παιδιά επιστρέφουν στα θρανία τα συναισθήματα επίσης είναι ανάμεικτα αλλά ίσως για κάποια να επικρατούν τα αρνητικά συναισθήματα.
Όπως πχ στα παιδιά που έχουν δυσλεξία και αυτή είτε δεν έχει διαγνωσθεί με αποτέλεσμα να βιώνουν ένα αίσθημα αποτυχίας, για το οποίο όμως δεν φέρουν καμία ευθύνη, είτε δεν αντιμετωπίζεται με τον δέοντα τρόπο ώστε να μπορέσουν να αναπτύξουν τα ταλέντα τους.
Σε αυτά τα παιδιά επέλεξε να απευθυνθεί σήμερα ο «ασημένιος» Ολυμπιονίκης, Σπύρος Γιαννιώτης όχι μόνο για να τους ευχηθεί «καλή σχολική χρονιά» αλλά και για να τους δώσει θάρρος, λέγοντας τους πως δεν θα είχε πετύχει όσα τον έχουμε δει να κάνει μέχρι σήμερα εάν δεν ήταν και ο ίδιος δυσλεκτικός.
Η ανάρτησή του στα Social Media είναι ανατριχιαστική. Ο ίδιος συγκλόνισε για μια ακόμη φορά με την βιωματική του εμπειρία σχετικά με την δυσλεξία, τους φόβους που του δημιουργούσε, το… βουνό που έπρεπε να ανέβει και τόνισε πως αν δεν ήταν δυσλεκτικός, ίσως να μην είχε πετύχει όσα πέτυχε. Με αφορμή τον Τζέιμι Όλιβερ που βγήκε και μίλησε για ένα ευαίσθητο θέμα, θέλησε να εκφραστεί ανοιχτά.
“Να θέλω να είμαι καλός μαθητής και να μην μπορώ”. Αυτή η ατάκα – μαχαιριά που εκφράζει πολλά παιδιά με ανάλογο πρόβλημα. Όμως, το δικό του παράδειγμα είναι ενδεικτικό. “Αν δεν ήμουν δυσλεκτικός, δεν θα είχα φτάσει σήμερα εδώ που είμαι”, ανέφερε ο ασημένιος Ολυμπιονίκης του Ρίο στα 10 χλμ. ανοικτής θαλάσσης, ο οποίος στέλνει μήνυμα πως τίποτα δεν τελειώνει στη ζωή εξαιτίας μιας μαθησιακής δυσκολίας.
Αναλυτικά η ανάρτησή του:
“Με αφορμή τον Τζέιμι Όλιβερ που βγήκε και μίλησε για την δυσλεξία, θα ήθελα να πω και εγώ δυο πράγματα
Ισως και εγώ Αν δεν ήμουν δυσλεκτικός, δεν θα είχα φτάσει σήμερα εδώ που είμαι.
Πάντα τέτοια εποχή νιώθω ένα κόμπο στο στομάχι, ίσως να θυμάμαι το βουνό που είχα μπροστά μου γιατί έτσι έβλεπα το σχολείο, τον φόβο να μην μπορώ να αντεπεξέλθω στα διαβάσματά μου, στην ορθογραφία, στην γραφή μου, στο αν τα αλλά παιδιά θα με πουν αγράμματο, ίσως ο μεγαλύτερος φόβος μου. Αυτή την σκηνή δεν θα την ξεχάσω ποτε, να κυλάει το δάκρυ στο βιβλίο και να προσπαθώ να διαβάσω, και τα μάτια μου θολά. Να θέλω να είμαι καλός μαθητής και να μην μπορώ”.