Δεκάδες χιλιάδες κόσμου στο κατάμεστο Lakeside stadium στην Μελβούρνη έχουν ξεσηκωθεί και χειροκροτούν την προσπάθεια της πεντάμορφης Ελληνίδας αθλήτριας. Μεταξύ των οποίων και ο προπονητής της (εκείνος που την διάλεξε στην All star ομάδα του για το διεθνές Nitro Athletics event), ο Usain Bolt, που την ενθαρρύνει να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.

“Αυτό που με εντυπωσίασε στον Usain είναι ότι, ενώ αγωνιζόμουν, δεν σταμάτησε να μου φωνάζει και να με εμψυχώνει. Κάτι που ήταν ανατριχιαστικό ως συναίσθημα. Να έχεις ένα τέτοιο θρύλο στο πλευρό σου”.

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-WatkinsonΜετά τον αγώνα, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα εκθειάζουν επίμονα το ταλέντο μιας αθλήτριας -μέλους της Stoiximan Running Team– που, από την Β’ Γυμνασίου και μετά, όταν έπεισε τους γονείς της να της επιτρέψουν να ξεκινήσει ξανά στίβο (με ‘αντάλλαγμα’ να διαβάζει πρώτα τα μαθήματά της), κέρδιζε τα μετάλλια, το ένα μετά το άλλο.

”Έπιασαν στο δημοτικό οι δάσκαλοι την μητέρα μου και της είπαν ‘Πηγαίντε σας παρακαλούμε το παιδί κάπου για να εκτονώσει την τρομερή ενέργεια που έχει’. Δοκίμασα αρχικά μπαλέτο και χορό. Αλλά αυτό που λάτρευα ήταν να τρέχω. Κάποια στιγμή κάναμε κάποια αθλητικά τεστ στο σχολείο. Ενημέρωσαν τους γονείς μου ότι ήμουν ταλέντο. Οπότε ξεκίνησα Δ’ δημοτικού στίβο. Επειδή, όμως, δεν διάβαζα τα μαθήματά μου, οι γονείς μου με σταμάτησαν. Μου έμεινε ως απωθημένο. Οπότε, στη Β’ γυμνασίου, τους ζήτησα να ξεκινήσω ξανά. Ένα χρόνο μετά ήμουν πρώτη στην Ελλάδα στα 600 μέτρα, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και την 4η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στην Ελλάδα στις Παγκορασίδες”.

Styling: Έφη ΚαρύδηΒρισκόμαστε πίσω στο καλοκαίρι του 2016, όταν η -μεγαλωμένη στη Χαλκίδα- αθλήτρια κουβαλούσε στις ταλαντούχες πλάτες της επτά πανελλήνια ρεκόρ (σε 800, 1500 και 3.000 μέτρα), την 13η θέση στα 1.500μ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Όρεγκον, την 4η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Νεανίδων και 7-8 προτάσεις ‘κάβα’ για υποτροφία από Αμερικάνικα πανεπιστήμια.

“Δεν με ενδιέφερε να πάω στην Αμερική. Στο μυαλό μου ήταν πάντοτε ότι θα μετακομίσω στην Αυστραλία. Κάτι που ήθελε και ο πατέρας μου (σ.σ. που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αυστραλία από Λάκωνες γονείς), ώστε να έχω καλύτερες ευκαιρίες στον αθλητισμό και στις σπουδές μου”.

Οπότε και η Αναστασία αποφασίζει να ζήσει τελικά το όνειρό της, να προπονηθεί σε εγκαταστάσεις αντάξιες του ταλέντου της, μετακομίζοντας οικογενειακώς στο διάσημο προπονητικό camp του Νick Βideau (μεταξύ των αθλητών του οποίου υπήρξε και η Cathy Freeman) στην Μελβούρνη.

‘Όταν πήγα στην Αυστραλία και τους είπα το πώς γυμναζόμαστε και το πώς τρέχουμε στην Ελλάδα (σ.σ. μόνο στο -πιο σκληρό και από άσφαλτο- ταρτάν του ΟΑΚΑ και όχι όπως πρέπει για τις μεσαίες αποστάσεις, σε υψόμετρο και σε διαφορετικά locations) έβαλαν κυριολεκτικά τα γέλια. Πιστεύω πραγματικά ότι αν, πέρα από εξαιρετικούς προπονητές, που όντως διαθέτουμε στην Ελλάδα, είχαμε και τις δικές τους συνθήκες και εγκαταστάσεις, θα μπορούσαμε να κάνουμε θαύματα”.

Μόνο που, όπως συμβαίνει συνήθως, τα φαινόμενα απατούν. Γιατί εκείνη ήταν η εποχή που η Αναστασία περνούσε τις χειρότερες στιγμές στην ζωή και την καριέρα της.

“Νόμιζαν όλοι ότι εγώ περνάω τέλεια. Στην πραγματικότητα ήμουν πιο χάλια από ποτέ. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα είχα ονειρευτεί. Πήγα, για να καταλάβεις, στην Αυστραλία αθλητικά σε επίπεδο 10 και γύρισα σε επίπεδο 1. Είχα μάθει, βλέπεις, σε εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής και προπόνησης. Δεν ήξερα και αρκετά καλά την γλώσσα. Οπότε κατέληξα να απομονωθώ από τους υπόλοιπους. Όλη αυτή η πίεση μου βγήκε σε χρόνια αϋπνία. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ ούτε μεσημέρι, ούτε βράδυ. Το μυαλό μου δεν σταματούσε να σκέφτεται. Αυτό, σε συνδυασμό με την σκληρή προπόνηση, με έφερε σε σημείο εξάντλησης. Κλονίστηκαν τα νεύρα μου”.

Μόνο που η αϋπνία ήταν μόνο η αρχή των προβλημάτων της, που μου τα περιγράφει αναλυτικά και αποστασιοποιημένα, καθώς καθόμαστε σε μια καφετέρια στον 3ο όροφο του The Mall Athens.

“Το αποτέλεσμα ήταν να ξεσπάσω στο φαγητό, πλησιάζοντας το όριο της βουλιμίας. Έτρωγα ασταμάτητα. Μιλάμε για απίστευτες ποσότητες φαγητού. Οπότε, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα πήρα επτά κιλά και άρχισα να έχω κακές επιδόσεις στην προπόνηση. Έτσι έπεσε περισσότερο η ψυχολογία μου, με αποτέλεσμα να φτάσω ένα βήμα πριν την κατάθλιψη. Δεν μπορούσα να σηκώσω κεφάλι. Αλλά εγώ ήθελα να τα καταφέρω. Ήθελα να το φτάσω μέχρι το τέλος. Δεν σκόπευα να τα παρατήσω. Δεν είμαι φτιαγμένη έτσι”.

“Αν θέλεις να σταματήσεις τον στίβο, θα μείνουμε στην Αυστραλία. Αν θέλεις να συνεχίσεις να τρέχεις, θα γυρίσουμε τώρα στην Ελλάδα”. Η συγκεκριμένη κοφτή ατάκα του Ελληνοαυστραλού μπαμπά της (ο οποίος, βλέποντάς την να υποφέρει, έχασε μέσα σε επτά μήνες 20 κιλά) ήταν που την έπεισε, τον Απρίλιο του 2017, να επιστρέψει τελικά στην Ελλάδα.

Συγκεκριμένα στο μικρό δωμάτιό της στους ξενώνες του ΟΑΚΑ στο οποίο ζει από τα 18 της και το οποίο είναι γεμάτο από ρούχα και παπούτσια με τα οποία η Αναστασία έχει μεγάλο έρωτα.

“Γύρισα στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 2017 με χάλια ψυχολογία, παραπάνω κιλά και κατεβασμένο το κεφάλι. Αλλά δεν το έβαλα κάτω. Με την βοήθεια του προπονητή μου, Χρήστου Παπαχρήστου, έχασα τα κιλά και κάνοντας εξαντλητικές προπονήσεις, κατάφερα να βρεθώ ξανά σε φόρμα μέσα σε τρεις μήνες. Eπίσης να καταφέρω να επιλεγώ για να συμμετάσχω στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ομάδων Μπρούνο Τζάουλι στη Γαλλία και να πιάσω το όριο για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στο Μπίντγκοζ”.

Υπό κανονικές συνθήκες η Αναστασία, που εκείνη τη χρονιά (προ Αυστραλέζικης περιπέτειας) είχε την 2η καλύτερη επίδοση στην Ευρώπη στα 1.500 μέτρα, χτυπούσε μετάλλιο. Το αποτέλεσμα ήταν να βγει 13η. Έτσι, όμως, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα ήταν κατόρθωμα ακόμη και το ότι πήγε.

Όπως, κατ’εμε, ήταν και είναι κατόρθωμα ότι η Αναστασία που έχω μπροστά μου, τρισχαριτωμένη και ομιλητικότατη, δεν έχει επιτρέψει στην ψυχολογία της να επηρεαστεί από το γεγονός ότι και η περασμένη σεζόν (βλέπε Σεπτέμβριος 2017-Αύγουστος 2018) ήταν γεμάτη εκνευριστικούς μικροτραυματισμούς.

“Μετά από όλη την υπερπροσπάθεια που έκανα για να πάω στο πανευρωπαϊκό, έπαθα υπερκόπωση. Γύρισα δηλαδή πέρυσι τον Σεπτέμβριο μετά τις διακοπές και, όποτε έμπαινα στο γήπεδο για προπόνηση, τραυματιζόμουν. Ήταν σαν να θέλει να μου πει το σώμα ότι χρειάζεται επειγόντως ένα διάλειμμα”.

Μια επίσης δύσκολη περίοδος στην οποία, όπως μου δηλώνει η Αναστασία, στο πλευρό της βρέθηκαν όλοι εκείνοι που πιστεύουν στο ταλέντο της.

“Οι άνθρωποι της Stoiximan έχουν σταθεί δίπλα μου και στα εύκολα και στα δύσκολα. Συγκεκριμένα, την περίοδο που ήμουν τραυματισμένη και δεν κατέβαινα σε αγώνες με στήριξαν ακόμη περισσότερο. Τόσο εμπράκτως, όσο και ψυχολογικά. Γενικότερα τους θεωρώ οικογένειά μου. Τους εμπιστεύομαι. Συζητάμε μαζί ό,τι μου συμβαίνει. Και αποτελούν έναν από τους λόγους που μου επιτρέπει να είμαι συγκεντρωμένη στους μακροπρόθεσμους στόχους μου, όπως τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο το 2020″.

Όλα αυτά τα δυσάρεστα, όμως, ανήκουν στο παρελθόν. Η Tasmanian Devil Αναστασία που έχω μπροστά μου, με τα εθιστικά γκριζοπράσινα μάτια και το υπέροχο χαμόγελο, έχει ξεκινήσει εντατικά προπόνηση από το Σεπτέμβριο με πρώτο στόχο το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Μαρτίου στη Γλασκώβη.