Αφού λύγισε και ο Γιάννης…
Οι πιέσεις στους παίκτες από το ΝΒΑ είναι αφόρητες.
Μέχρι και ο πιστός Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν τις άντεξε. Όμως υπάρχει «αύριο» για την Εθνική και τους στρατιώτες της.
Γράφει ο Χρ. Ρομπόλης.
Ο κόσμος έχει ανάγκη από (σούπερ) ήρωες. Στα μάτια του ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν-και παραμένει-κάτι τέτοιο. Ένα παιδί που από πάμπτωχος και «παράνομος» έγινε το σύμβολο μιας χώρας παγκοσμίως και ένας σταρ του ΝΒΑ. Με το ταλέντο, τη δουλειά και το χαρακτήρα του κέρδισε όλους τους Έλληνες, κέρδισε τους Αμερικανούς, τον υπόλοιπο κόσμο και φυσικά όλα όσα τώρα απολαμβάνει. Φαίνεται όμως πως ακόμη και οι σούπερ ήρωες έχουν τον κρυπτονίτη τους. Ακόμη κι ο ανίκητος Giannis φαίνεται πως λύγισε από τις πιέσεις…
Μην αμφιβάλλει κανείς για την επιθυμία του παίκτη να παίξει στην Εθνική. Γι’ αυτό βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά. Αν ήθελε να κάνει σκασιαρχείο δεν θα έτρεχε σε παρουσιάσεις, σε προετοιμασίες στα Καρπενήσια ή σε φιλικά στη σάουνα της Πάτρας, αλλά θα απολάμβανε πανάκριβες διακοπές σε κάποιο λουξ θέρετρο, μακριά από τις «ενοχλητικές» φωνές για ένα αυτόγραφο ή μία selfie (που δεν αρνείται σε κανέναν θαυμαστή) και όχι με συγκάτοικο κάποιον άλλο… δίμετρο μαντράχαλο, αλλά με τη σύντροφό του. Συνεπώς είναι άδικη η οποιαδήποτε επίθεση στον παίκτη από ορισμένους που αρέσκονται να αποκαθηλώνουν όσους φθονούν για τα επιτεύγματά τους. Δεν αναφερόμαστε καν σε ακροδεξιά, ρατσιστικά ή φασιστικά στοιχεία που έψαχναν την πρώτη αφορμή για να αμφισβητήσουν την πίστη του «μαύρου» στην πατρίδα.
Δυστυχώς φαίνεται πως ακόμη και ο Γιάννης υπέκυψε στις πιέσεις που έχουν λυγίσει ανεξαιρέτως τους μεγαλύτερους σταρ του μπάσκετ. Γιατί, μην ξεχνάμε, από τον Πάρκερ, τον Νοβίτσκι και τον Γκασόλ, μέχρι τους πιο «φρέσκους» ΝΒΑερ ουδείς πραγματικά σπουδαίος Ευρωπαίος έχει λευκό απουσιολόγιο. Και θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς από τον Γιάννη να είναι κάθε καλοκαίρι στην Εθνική, ειδικά μετά την υπογραφή συμβολαίου 100 εκατ. δολαρίων. Το «Είναι πολλά τα λεφτά, Άρη» του Καλογήρου το μακρινό 1964 τελικά είναι διαχρονικό. Και τα συμφέροντα, θα προσθέταμε…
Οι ομάδες του ΝΒΑ επιτρέπουν με βαριά καρδιά τη συμμετοχή των «ξένων» στις εθνικές τους ομάδες. Γι’ αυτές, άλλωστε, δεν πρόκειται απλώς για παίκτες, αλλά για περιουσιακά στοιχεία που κοστίζουν μεν εκατομμύρια δολάρια αλλά φέρνουν πολλαπλάσια στα ταμεία. Αν ήταν στο χέρι τους, θα απαγόρευαν δια ροπάλου την παρουσία σε Ευρωμπάσκετ και λοιπά παρακατιανά (έτσι τα αντιμετωπίζουν) τουρνουά. Καλύτερα να τους τρέχουν σε πανηγυράκια στις Κίνες ή άλλες τεράστιες αγορές που τους υπόσχονται επιπλέον έσοδα (ποια.. Ελλάδα τώρα;). Γιατί να καρδιοχτυπούν πως οι αστέρες τους μπορεί να χτυπήσουν ή γιατί να κουραστούν άδικα πριν από μία σεζόν με 82+ παιχνίδια; Είναι κοινό μυστικό πως αναζητούν αφορμές για να κρατήσουν τους κορυφαίους παίκτες του μακρά από κινδύνους και ταλαιπωρίες μες στο κατακαλόκαιρο. Φαντάζουν ικανές να παρουσιάσουν ακόμη κι ένα απλό συνάχι ως πνευμονία για να τα καταφέρουν. Μήπως είναι κανείς τόσο αφελής ώστε να πιστεύει πως αν ο Γιάννης είχε τον συγκεκριμένο τραυματισμό λίγο πριν τα play offs του ΝΒΑ θα απουσίαζε από τα μεγάλα ματς;
Η ΕΟΚ επέλεξε το δρόμο της ευθείας ρήξης με τους Μπακς και το ΝΒΑ προστατεύοντας τον παίκτη. Η στάση της δεν ήταν διπλωματική, αλλά σίγουρα είναι θαρραλέα. Για κάποιους τα όρια μεταξύ θάρρους και αυτοκαταστροφικών τάσεων είναι λεπτά, αλλά μάλλον η ανακοίνωση της ομοσπονδίας απηχεί και τις απόψεις άλλων ομοσπονδιών, που ίσως δεν τολμούν να τις εκφράσουν φοβούμενες μήπως χάσουν για φέτος ή για το μέλλον τους δικούς τους ΝΒΑερ. Μήπως όμως ήρθε επιτέλους η στιγμή να μιλήσουν ανοιχτά οι ομοσπονδίες, η FIBA, αλλά κυρίως οι ίδιοι οι αθλητές που άθελά τους έρχονται σε τόσο δύσκολη θέση και είναι αδύνατο να ικανοποιήσουν ΚΑΙ όσους τους χρυσοπληρώνουν αλλά και ΚΑΙ τους συμπατριώτες τους;
Και τώρα τι;
Δίχως συζήτηση η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι τεράστια. Και ίσως γίνεται ακόμη πιο σημαντική επειδή η ομάδα είχε σχεδιαστεί και δουλευτεί για να τον έχει διαθέσιμο, αλλά τον χάνει σχεδόν δέκα μέρες πριν το Ευρωμπάσκετ ανατρέποντας κάθε πλάνο. Ασφαλώς ο πήχης των προσδοκιών κατεβαίνει, αλλά αυτό μπορεί να είναι και καλό. Οι παίκτες που μετά τα κακά μαντάτα από την Κίνα θεωρούνται από πολλούς χαμένοι από χέρι, δεν είναι τυχαίοι, ούτε οι δευτεράντζες του Giannis. Είναι αυτόφωτοι αστέρες, με ταλέντο, εμπειρία, ήδη τη δική τους διαδρομή και πλέον έχουν και θιγμένο εγωισμό. Να’ στε βέβαιοι πως ο Μπουρούσης, ο Πρίντεζης, ο Καλάθης, ο Παπανικολάου, ο Παππάς, ο Σλούκας και τα άλλα παιδιά δεν θα καταθέσουν τα όπλα. Απεναντίας, θα θελήσουν να αποδείξουν πως είναι (γιατί αναμφισβήτητα ΕΙΝΑΙ) κάτι πολύ περισσότερο από το supporting cast του Αντετοκούνμπο. Και μην ξεχνάμε πως οι μεγαλύτερες επιτυχίες της Εθνικής έχουν έρθει από ομάδες που είχαμε περίπου ξεγραμμένες και χωρίς κανέναν σταρ του ΝΒΑ σε πρώτο ρόλο.