Η άλλη Ελλάδα της Κυριακοπούλου και του Ζυλιέν
Δυο διαφορετικές ιστορίες, ακριβώς την ίδια μέρα, από διαφορετικούς χώρους, και με διαφορετικές επιτυχίες. Με φόντο, όμως, την Ελλάδα που όλοι αγωνίζονται.
Από τη μια, η πρωτιά του πρόσφυγα Ζυλιέν στις Πανελλαδικές. Ο 20χρονος «δραπέτευσε» από την Αφρική τον Νοέμβριο του 2011. Πλέον, είναι πρώτος εισακτέος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά, με 18.500 μόρια.
Λεπτομέρεια ουσίας: Ήταν παράνομος μετανάστης και πριν από 4 χρόνια δεν μιλούσε Ελληνικά.
Από την άλλη, η «χάλκινη» Κυριακοπούλου στο επί κοντώ, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, στο Πεκίνο. Ήρθε 3η στον τελικό, με άλμα στα 4,80, φέρνοντας στην Ελλάδα το 21ο μετάλλιο σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου.
Λεπτομέρεια ουσίας: Η χώρα μας είχε να πάρει μετάλλιο σε παγκόσμιο από το 2007.
Αφού τελειώσεις με τα συχαρίκια και τα «μπράβο», ρώτα τους τι έχουν αντιμετωπίσει μέχρι τώρα. Ρώτα τον Ζυλιέν τι δυσκολίες πέρασε όχι μόνο στην πατρίδα του, αλλά και στη δικιά σου. Ζήτα του να σου πει πώς τα πέρασε ως «παράνομος μετανάστης», επί τρεις μήνες, στα κρατητήρια του Έβρου, και τι έκανε για να ζήσει περιπλανώμενος στο κέντρο της Αθήνας. Πώς τον αντιμετώπισαν κάποιοι συμπολίτες σου, που θεωρούν πως «όλοι οι μαύροι είναι φονιάδες» – μέχρι να φτάσει, ευτυχώς, στο φιλόξενο Κέντρο της Κόνιτσας.
Μετά, μπορείς να ρωτήσεις τη Νικόλ για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην ενασχόλησή της με τον αθλητισμό. Για τους άλλοτε παγωμένους ή άλλοτε «σάουνα» χώρους προπόνησης, με την οροφή των γηπέδων να στάζει, με το τερέν να έχει κάνει λακκούβες από την έλλειψη συντήρησης. Για τους φύλακες που δεν ανοίγουν τα στάδια, για τους επιστάτες που δεν ανάβουν τα φώτα στα γήπεδα. Άστη να σου μιλήσει, γενικότερα, για την έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής στον ελληνικό στίβο.
Και οι δύο, θα έχουν να σου πουν πάρα πολλά για την προσπάθειά τους, με δάκρυα στα μάτια. Κι αν αυτή τη στιγμή κρατούν ακόμα στα χέρια τις ανθοδέσμες για τις επιτυχίες τους, ο δρόμος που περπάτησαν μέχρι να επιτύχουν τον στόχο τους δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Τώρα, όμως, διάολε, έχουν στα χέρια τους συγχαρητήρια τηλεγραφήματα από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία, που εξαίρει την προσπάθειά τους και την πίστη τους για επιτυχία, μπλα-μπλα…
Μη γελιόμαστε. Αυτή είναι η Ελλάδα που αγωνίζεται υπό αντίξοες συνθήκες -οι άνθρωποι που μένουν στην Ελλάδα, πιο σωστά- η πάλη με συνεχείς δυσκολίες, το σφίξιμο στα δόντια για εσωτερικό κουράγιο, η διεκδίκηση της κορυφής ή ενός καλύτερου αύριο. Η προσπάθεια χωρίς, τις περισσότερες φορές, καμία ουσιαστική βοήθεια από την πολιτεία.
Και αύριο, όταν τα φώτα σβήσουν από πάνω τους, η Νικόλ θα συνεχίσει να αντιπαλεύει συναθλητές από άλλες χώρες, που έχουν επενδύσει στα ταλέντα των σπορ, και να προπονείται σε ξεχαρβαλωμένα στάδια.
Την ίδια στιγμή, χιλιάδες «παράνομοι μετανάστες» θα στοιβάζονται στη χώρα μας επιζητώντας μια καλύτερη διαβίωση, αλλά δεν θα μπορέσουν ποτέ να ξεχωρίσουν όπως ο Ζυλιέν, επειδή, απλώς, δεν θα έχουν ποτέ την ίδια τύχη.
Σήκω, λοιπόν, να τους χειροκροτήσεις ξανά. Το αξίζουν..